Agartha in Binnen-Aarde!

De grootste doofpotaffaire aller tijden is het feit dat er een beschaving van mensen leeft in het centrum van de Aarde, die 'Agartha' wordt genoemd. Het kan moeilijk worden voor sommigen van jullie om dit te geloven. Ik weet dat dit eerst ook voor mij zo was, maar, ik heb nu een absoluut weten dat dit waarheid is.

Om te beginnen geloven de Boeddhisten met hun theologie vurig in het bestaan ervan. Ze denken dat er een ras van supermannen en vrouwen bestaat die soms aan de oppervlakte komen om de ontwikkeling van het menselijk ras te volgen. Ze denken ook dat deze onderaardse wereld miljoenen inwoners telt en veel steden heeft en dat hun hoofdstad Shamballa is. Men dacht dat de Meester van deze wereld orders had gegeven aan de Dalai Lama van Tibet, die zijn aardse vertegenwoordiger was. Zijn boodschappen werden doorgegeven via bepaalde geheime tunnels die deze innerlijke wereld verbond aan Tibet.

De beroemde Russische channeler, Nicolas Roerich, die een kanaal was voor de Verheven Meester El Morya, zei dat Lhasa, de hoofdstad van Tibet, verbonden was met een tunnel naarBinnen-Aarde - Shamballa. De ingang van deze tunnel werd bewaakt door lama’s die gezworen hadden het geheim te houden. Men geloofde dat er een soortgelijke tunnel was om degeheime kamers onder de grote piramide van Giza met Agartha te verbinden.

De Indiase verhalen in de Ramayana en de Bhagavad Gita zijn de twee meest beroemde teksten van India. De Ramayana vertelt het verhaal van de grote Avatar Rama. De Bhagavad Gita vertelt het verhaal van Krishna. De Ramayana beschrijft Rama als een “gezant van Agartha” die aankwam met een luchtvoertuig. Het is nogal buitengewoon dat beide, de Boeddhistische en de Hindoe godsdiensten, apart van elkaar wijzen naar Agartha.

Het eerste publieke wetenschappelijke bewijs werd in 1947 geleverd toen Rear Admiraal (Schout bij Nacht) Richard E.Byrd van de Amerikaanse Marine rechtstreeks over de Noordpool vloog en, in plaats van er overheen te vliegen, in werkelijkheid een holle Aarde binnenvloog. In zijn dagboek vertelt hij hoe hij met andere getuigen de holle binnenkant van de Aarde binnendrong en dat hij 1700 mijlen (meer dan 2500 km) over bergen, meren, rivieren, groene vegetatie en dierlijk leven vloog. Hij vertelde dat hij reusachtige dieren zag die leken op mammoeten uit de oudheid die door het kreupelhout trokken. Hij vond uiteindelijk steden en een bloeiende beschaving.

Zijn vliegtuig werd tenslotte begroet door vliegmachines, van een soort dat hij nooit eerder had gezien. Ze escorteerden hem naar een veilige landingsplaats en hij werd hoffelijk begroet door afgezanten van Agartha. Nadat ze wat gerust hadden werden hij en zijn bemanning meegenomen om de Bestuurder van Agartha te ontmoeten. Ze vertelden hem dat hem was toegestaan om Agartha binnen te gaan vanwege zijn hoge moraal en ethische karakter. Ze vertelden hem verder hem dat, sinds de Verenigde Staten atoombommen had gegooid op Hiroshima en Nagasaki, ze bezorgd waren geweest voor hun eigen veiligheid en overleving. Ze hadden besloten dat het tijd was om nauwer contact te maken met de buitenwereld om ervoor te zorgen dat deze planeet niet met hun beschaving erbij vernietigd zou worden. Alleen voor dit specifieke doel werd er contact gelegd met iemand die zij vertrouwden.

Om een lang verhaal kort te maken - Admiraal Byrd en zijn bemanning werden na hun bezoek opnieuw door hun gastheren begeleid en teruggebracht naar de buitenwereld. Hun levens waren daardoor voor altijd veranderd.

In januari 1956 (9 jaren later dus) leidde Admiraal Byrd weer een andere expeditie naar de Noordpool en/of Zuidpool. Bij deze expeditie drongen ze weer 2300 mijlen (bijna 3.500 km)  het centrum van de Aarde binnen. Admiraal Byrd zegt dat de Noord- en de Zuidpool feitelijk twee van vele openingen zijn naar het centrum van de Aarde gaan. Ik kan het niet helpen maar ik denk aan Jules Verne’s beroemde boek “Reis naar het binnenste van de Aarde” die velen van jullie misschien ook hebben gelezen of de filmversie ervan hebben gezien.

Admiraal Byrd zegt ook dat Binnen-Aarde een centrale Zon bezit. Admiraal Byrd’s theorie is dat de polen van de Aarde bol zijn, en niet hol. Schepen en vliegtuigen kunnen er eigenlijk recht in- en uitvliegen/varen.

De Amerikaanse pers berichtte Admiraal Byrd’s ontdekking, maar dat werd onmiddellijk onderdrukt door onze goede vrienden van de Geheime Regering. Ray Palmer, de uitgever (bewerker) van “Flyer Saucer Magazine”, gaf een gedetailleerd verslag van de ontdekkingen van Admiraal Byrd. De Regering van de Verenigde Staten kocht, stal of vernietigde bijna elk kopie ervan en vernietigde toen de platen van de drukpers.

Mij is verteld dat precies hetzelfde gebeurde met een artikel van Admiraal Byrd’s ontdekking dat geplaatst werd in de “National Geographic”. Het tijdschrift werd uitgegeven en de Regering van de VS haalde bijna ieder exemplaar weg. Als het verhaal niet waar is, hoe kan het dan dat de Regering zo verkrampt reageert?

Nog een interessant feit is dat de Regering van de Verenigde Staten geen vliegtuigen over de polen laat vliegen. Alle vluchten worden rond de polen gestuurd en elke piloot van een lijntoestel die in deze gebieden vliegt zal je dat kunnen vertellen. Nog een interessant fenomeen is het feit dat ijsbergen zijn samengesteld uit vers water en niet met zout water dat van de polen wegdrijft. Weer een andere interessante vraag is waarom het warmer is bij de polen dan 900 of 1500 km daar vandaan.

In het boek van Dr. Raymond Bernard dat heet “De Holle Aarde” vertelt hij over een man die het verhaal van Admiraal Byrd bevestigde. Dr Nephi Cotton uit Los Angeles vertelde dat een van zijn patiënten, een man van Noorse afkomst hem het volgende verhaal vertelde:

“Ik woonde dichtbij de poolcirkel in Noorwegen. In een zomer planden een vriend en ik een boottocht om zover mogelijk het noorderland binnen te gaan. Dus wij zetten voedsel voor een maand in een kleine vissersboot en gingen de zee op.

“Aan het einde van de maand waren we ver het noorden ingevaren, voorbij de Noordpool en waren we in een vreemd nieuw land beland. We waren heel verbaasd door het weer daar. Warm en soms was het ’s nachts te warm om te slapen. Toen zagen we zoiets vreemds dat we beiden verbaasd waren. Voorbij de warme open zee, waar we ons bevonden, was iets wat leek op een grote berg.  In die berg scheen de oceaan op een bepaald punt leeg te worden. Verward gingen we die richting op en merkten dat we een grote canyon binnenvoeren die naar het binnenste van de Aarde ging. We voeren verder en toen zagen we wat ons verraste - een Zon die in de Aarde scheen.

“De oceaan die ons langzamerhand de holle binnenkant van de Aarde had binnengevoerd, werd een rivier. Deze rivier liep - dat beseften we pas later - helemaal door van de ene naar de andere kant naar een oppervlaktewereld aan de binnenkant van de Aarde. Hierdoor kun je, als je die maar lang genoeg volgt, je van de Noordpool naar de Zuidpool brengen.

“We zagen dat de oppervlakte aan de binnenkant van de Aarde, evenals die aan de buitenkant, verdeeld was in land en water. Er is heel veel zonneschijn en er is een overvloed aan dieren en groen. We voeren steeds verder dit fantastische land in, fantastisch omdat alles enorm groot was vergeleken met de dingen aan de buitenkant. Planten zijn enorm groot, bomen gigantisch en uiteindelijk kwamen we bij reuzen.

“Ze woonden in huizen en steden, net zal wij doen aan de bovenkant van de Aarde, en ze gebruikten een soort elektrische voertuigen, zoals een monorailauto, om mensen te vervoeren. Die liep langs de kant van de rivier van stad naar stad.

“Verscheidene inwoners van Binnen-Aarde, enorme reuzen, zagen onze boot op de rivier en ze waren nogal verbaasd. Maar toch waren ze best vriendelijk. We werden uitgenodigd om met hen te eten in hun eigen huis en zo werden mijn kameraad en ik gescheiden, hij ging met de ene reus mee en ik ging met een andere reus mee naar zijn huis.

“Mijn reusachtige vriend bracht me naar zijn familiehuis en ik was compleet onthutst vanwege de enorme afmeting van alle objecten in dit huis. De eettafel was kolossaal. Er werd mij een bord voorgezet gevuld met een portie voedsel dat zo groot was dat ik voor een hele week genoeg zou hebben. De reus bood me een tros druiven aan en iedere druif was zo groot als bij ons een perzik. Ik proefde er een en vond die veel zoeter dan alles wat ik ooit aan de buitenkant geproefd had. In Binnen-Aarde smaken en ruiken alle vruchten en groentes veel beter dan dat wat we op de schil van de Aarde hebben.

“We bleven een jaar bij de reuzen, we genoten van hun kameraadschap, net zo veel als zij ervan genoten ons te kennen. We bekeken veel vreemde en ongewone dingen tijdens ons bezoek met deze opmerkelijke mensen en we waren voortdurend verbaasd over hun wetenschappelijke ontwikkeling en uitvindingen. Die hele tijd bleven ze vriendelijk en we konden naar ons eigen huis terugkeren op dezelfde manier als we waren gekomen … in feite boden ze ons zelfs hoffelijk hun bescherming aan als we die nodig hadden voor de terugreis.”

Nog een andere verslag van een bezoek aan de Holle Aarde werd aangehaald  door nog een Noor met de naam Olaf Jansen, dat werd opgeschreven in een boek met de naam: “De Smoky God” en wijst op de centrale Zon in het binnenste van de Aarde, die kleiner en natuurlijk minder schittert dan onze Buiten-Zon waardoor het lijkt dat deze omfloerst (smoky) is.

Het boek handelt over de ervaringen van een Noorse vader en zijn zoon in hun klein vissersbootje die probeerden om het “land achter de Noordenwind” te vinden, waarover ze gehoord hadden. Een windstorm droeg hen klaarblijkelijk door de poolopening heen in het holle binnenste van de Aarde.

Het boek werd in 1908 gepubliceerd en het vertelt over de ervaringen van de zoon. Ze bleven er kennelijk twee jaren en bij de terugkeer door de Zuidpoolopening verloor de vader zijn leven toen een ijsberg in tweeën brak en de boot verwoestte. De zoon werd gered en vertelde zijn ongelooflijke verhaal.

Hij werd in de gevangenis gezet voor dit krankzinnige verhaal omdat niemand hem wilde geloven. Nadat hij werd vrijgelaten en 26 jaar als visser doorbracht, verhuisde hij naar de Verenigde Staten. Toen hij negentig was werd hij bevriend met Willis George Emerson en vertelde hem zijn verhaal. Op zijn doodsbed gaf hij hem ook zijn kaarten die hij gemaakt had van het binnenste van de Aarde en het manuscript van zijn ervaringen. Het boek: ”De Smoky God” vertelt van zijn ervaringen.

[De volledige tekst van “The Smoky God”  is verkrijgbaar aan het eind van dit document, voorafgegaan door de meer recente communicaties van Binnen-Aarde die door Dianne Robbins gemaakt zijn in haar twee Holle Aarde boeken]

In het boek vertelt hij dat de mensen 400 tot 800 jaar oud worden en dat ze zeer ontwikkeld zijn in de wetenschap. Ze kunnen hun gedachten doorzenden van de een naar de ander door bepaalde soorten stralingen en ze hebben betere elektriciteitsbronnen dan wij hebben. Zij zijn de scheppers van vliegende schotels die werken met deze superieure kracht, die verkregen wordt uit het elektromagnetisme van de atmosfeer. Deze mensen zijn 3½ meter lang of nog meer.

Nog een belangrijke zijdelingse opmerking is dat in 1942 Nazi Duitsland een expeditie uitzond die samengesteld was uit enkele van hun voornaamste wetenschappers, in een poging om een ingang te vinden naar de Holle Aarde. Göring, Himmler en Hitler bevolen dit project van harte aan. De Führer was er van overtuigd dat de Aarde een holle ruimte was en dat er mensen woonden aan de binnenkant van de wereldbol.

In de “Holle Aarde” vertelt Raymond Bernard ook over een foto die in 1960 werd gepubliceerd in Toronto in de Canada Globe and Mail die een prachtig beeld laat zien van weelderige, groene heuvels. Een vlieger claimde dat het plaatje genomen was vanuit zijn vliegtuig, toen hij “voorbij de Noordpool” vloog.

De Channelings van Djwhal Khul over de Holle Aarde met Joshua Stone.

Als ik onderzoek doe over een bepaald onderwerp ga ik graag naar Djwhal Khul’s terugkoppeling over de informatie die ik kreeg. Na hem te hebben meegedeeld wat ik aan jullie in dit boek heb verteld, had hij een aantal interessante zaken om toe te voegen.

Ten eerste bevestigde hij dat Admiraal Byrd werkelijk naar de Binnen-Aarde reisde zoals hij zei dat hij deed. Hij zei dat er een Zon is in centrale ruimte van de Aarde maar dat die anders is dan onze buiten-Zon Hij zei dat de Aurora Borealis (het Noorderlicht) niet werd veroorzaakt door de Zon van Binnen-Aarde (wat men heeft gedacht) maar van een andere lichtbron. Hij zei dat de opening bij de polen heel wijd waren en dat schepen en vliegtuigen erin kunnen varen/vliegen, maar dat die natuurlijk beschermd werden door een of ander soort energieveld. Mensen kunnen dit vinden als ze er echt naar gaan zoeken maar het wordt lichtelijk gecamoufleerd door dit energieveld.

Hij bevestigde dat er ingangen naar Binnen-Aarde zijn in Egypte, Tibet en de Yukatan en zei er ook bij dat er nog andere ingangen waren in de Bermuda Driehoek, in de Sovjet Unie (dat heet momenteel Rusland, vertaler) en in Afrika.

Hij zei  dat er verschillende rassen in Binnen-Aarde zijn, net zoals die er zijn aan de buitenkant van de Aarde en dat sommigen van hen nogal groot zijn. Hij bevestigde ook dat de Regering van de VS en andere landen zich bewust zijn van Binnen-Aarde en het feit dat ze dat in de doofpot stoppen net zoals zij doen met UFO’s en buitenaardsen.

Dr Joshua David Stone – [http://www.iamuniversity.ch/Agartha-In-The-Hollow-Earth]

Het Dagboek van Admiral Richard B. Byrd (februari – maart 1947)

Een Onderzoekingsvlucht over de Noordpool  - Binnen-Aarde Mijn geheime Dagboek.

Ik moet dit dagboek in het geheim en in duisternis schrijven. Het gaat over mijn Noordpoolvlucht van dag 19 februari in het jaar 1947.

Er komt een tijd waarop het rationele van de mens moet afzwakken naar onbetekenendheid en dat men de onvermijdelijkheid moet aanvaarden van de Waarheid! Ik ben niet vrij om de volgende documentatie te onthullen van dit schrijven... misschien zal het nooit het licht zien van een publiek kritiek onderzoek, maar ik moet mijn plicht doen en hier noteren wat voor iedereen op een dag te lezen zal zijn. In een wereld van hebzucht en exploitatie van een bepaald deel van het mensdom kan men niet langer onderdrukken wat de waarheid is.

Vlucht Logboek: Basis Kamp Noordpool 19 februari 1947

• 06:00 uur – Alle voorbereidingen zijn getroffen voor onze vlucht naar het noorden en we zitten in de lucht met volle brandstoftanks om 06:10 uur.
• 06:20 uur – het brandstofmengsel van de stuurboordmachine schijnt te rijk te zijn, aanpassing gedaan en de Pratt Whitney’s lopen gesmeerd.
• 07:30 uur – Radio check met het basiskamp. Alles in orde en radio ontvangst is normaal.
• 07:40 uur – lichte olielek gemerkt in de stuurboord machine, oliedrukindicator schijnt echter normaal te zijn.
• 08:00 uur – Lichte turbulentie genoteerd aan de oostkant op een hoogte van 2321 feet, correctie op 1700 feet, geen verdere turbulentie meer, maar de staartwind neemt toe, lichte aanpassing van de smoorklep controles, vliegmachine doet het nu erg goed.
• 08:15 uur – Radio check met het basiskamp, situatie normaal.
• 08:30 uur – Weer opnieuw turbulentie, neemt toe op hoogte van 2900 feet, maar weer opnieuw gesmeerde vlucht condities.
• 09:10 uur – Groot veld van ijs en sneeuw onder me,  een geelachtige kleur gemerkt, en een verspreiding ervan in lineaire patronen. Verandering van koers voor een beter onderzoek van dit kleuren patroon onder, ook roodachtig of purperen kleur gemerkt. Ik cirkel twee volle keren over dit gebied en ga terug naar de aangewezen kompas richting. Opnieuw een positie check gemaakt naar het Basiskamp en zend de informatie door over de kleuring in het ijs en sneeuw beneden.
• 09:10 uur – Magnetische en Gyro kompassen beginnen rond de draaien en te wiebelen, we zijn niet in staat om onze richting vast te houden door middel van de instrumenten. Gebruiken het Zonnekompas, toch lijkt alles in orde. De indicators zijn blijkbaar langzaam van respons en hebben een trage kwaliteit, maar er is geen indicatie van ijsvorming!
• 09:15 uur – In de verte lijken bergen te zijn.
• 09:49 uur – 29 minuten verstreken vluchttijd vanaf het zicht op de bergen, het is geen illusie. Het zijn bergen en bestaan uit een kleine kam die ik nooit eerder gezien heb!
• 09:55 uur – Hoogte verandering naar 2950 feet, weer sterke turbulentie tegengekomen.
• 10:00 uur – We kruisen de kleine bergenreeks en gaan nog steeds richting noorden zo goed als ik daar zeker van ben. Achter de bergkam lijkt een vallei te zijn met een kleine rivier die door het middendeel loopt. Er zou geen groen dal beneden moeten zijn! Iets is hier helemaal fout en abnormaal! We zouden over ijs en sneeuw moeten vliegen! Aan bakboordkant groeien grote wouden op de berguitlopers. Onze navigatie instrumenten draaien nog, de gyroscoop oscilleert heen en weer!
• 10:05 uur – Ik verander de hoogte naar 1400 feet en voer een scherpe linkse draai uit om een beter onderzoek te doen naar het dal beneden. Het is groen met mos of een soort van compact gras. Het licht schijnt hier anders te zijn. Ik kan de zon niet meer zien. We maken nog een linker draai en we ontdekken wat een groot dier of iets onder ons lijkt te zijn. Het blijkt een olifant te zijn! NEE! Het lijkt meer op een mammoet! Dit is ongelooflijk! Toch is die er! Neem de hoogte af naar 1000 feet en pak de verrekijker om dit dier te bekijken. Het wordt bevestigd – het is absoluut een mammoetachtig dier! Rapporteer dit aan het Basiskamp.
• 10:30 uur – Meer rollende groene heuvels krijgen we nu. De buitentemperatuur zegt dat het 74 graden Fahrenheit is! (vertL = 23.333? Cels.) We gaan door met onze richting. Navigatie-instrumenten schijnen nu normaal te zijn. Ik ben in de war over wat ze doen. Poging om het Basiskamp te contacten. Radio werkt niet!
• 11:30 uur – Het land beneden is wat egaler en normaal (als ik dat woord kan gebruiken). Voor ons zien we wat een stad lijkt te zijn!!!! Dit is onmogelijk! Vliegtuig lijkt licht en vreemd en opwaarts te gaan. De controles weigeren te antwoorden!! Mijn GOD!!!  Buiten bakboord en stuurboord vleugels zijn een vreemd soort vliegtuigen. Ze gaan heel snel dicht naast ons! Ze zijn schijfvormig en hebben een stralende kwaliteit over zich. Ze lijken nu dichtbij genoeg om de letters erop te lezen. Het is een soort van Swastika!!! Dit is fantastisch. Waar zijn we? Wat is er gebeurd. Ik ruk weer aan de controles. Ze geven geen respons!!!! We zitten gevangen in een of andere onzichtbare bankschroef!!
• 11:35 uur – Onze radio kraakt en er komt een stem door in het Engels met wat misschien een licht Noors of Duits accent! De boodschap is: ‘Welkom admiraal in ons domein. We zullen u laten landen in precies zeven minuten! Ontspan u admiraal, u bent in goede handen.’ Ik merk op dat de machines van ons vliegtuig gestopt zijn! Het vliegtuig is onder vreemde beheersing en loopt nu vanzelf. De indicators zijn nutteloos.
• 11:40 uur – Nog een radiobericht gekregen. We beginnen nu het landingproces en soms schudt het vliegtuig licht, en begint de afdaling alsof hij in een grote onzichtbare lift zit! De neerwaartse beweging is verwaarloosbaar en we landen met maar een kleine schok!
• 11:45 uur – Ik noteer een haastige laatste post in het Vlucht logboek. Verschillende mensen naderen te voet ons vliegtuig. Ze zijn groot met blonde haren. In de verte is een groot trillend licht aan het pulseren met regenboog kleurschakeringen. Ik weet niet wat er nu gaat gebeuren, maar ik zie geen tekenen van wapens bij de mensen die naderen. Ik hoor nu een stem die me een bevel geeft met mijn naam om de vrachtdeur te openen. Ik willig dat in.

Einde logboek 

Vanaf dit punt schrijf ik alle volgende gebeurtenissen op vanuit mijn herinnering. Dit tart alle voorstelling en zal alleen gekheid lijken als dit niet gebeurd was. De radioman en ik worden uit het vliegtuig meegenomen en we worden op een meest hartelijke manier ontvangen. Toen werden we aan boord van een klein platformachtige voertuig gezet zonder wielen! Het brengt ons met grote snelheid naar een stralende stad. Terwijl we daar aankomen lijkt het dat de stad uit kristallen materiaal is gemaakt. Spoedig komen we bij een groot gebouw aan van een soort dat ik nog nooit ergens gezien heb. Het lijkt te komen uit het ontwerp van Frank Lloyd Wright of misschien juister uit een decor van Buck Rogers!! We kregen een soort warme drank die smaakte naar niets wat ik ooit eerder geproefd had. Het is delicieus.

Na ongeveer een minuut of tien komen twee van onze wonderbaarlijk uitziende gastheren naar ons kwartier terug en kondigen aan dat ik hen moet vergezellen. Ik heb geen andere keus dan dit in te willigen. Ik laat mijn radioman achter en we lopen een klein eindje en gaan in wat een lift lijkt te zijn. We gaan enige ogenblikken naar beneden, de machine stopt en de deur gaat zachtjes naar boven open! Dan gaan we door een lange hall die verlicht is door roze gekleurd licht dat uit de muren zelf schijnt te komen!

Een van de wezens geeft aan om voor een grote deur te stoppen. Over die deur heen staat een inscriptie die ik niet kan lezen. De grote deur glijdt geruisloos open en me wordt een teken gegeven om binnen te gaan. Een van mijn gastheren spreekt: “Heb geen angst admiraal, je krijgt nu een audiëntie met de meester….”

Ik stap naar binnen en mijn ogen passen zich aan bij de prachtige kleuring die de kamer compleet schijnt te vullen. Dan begin ik mijn omgeving te zien. Wat mijn ogen ontmoeten is de  prachtigste aanblik van mijn hele bestaan. Het is in feite te mooi en te wonderbaarlijk om het te beschrijven. Het is verfijnd en delicaat. Ik denk niet dat er een menselijke term is die met recht in ieder detail ervan kan beschrijven! Mijn gedachten worden onderbroken op een hartelijke manier als een warme rijke stem met een melodieuze kwaliteit zegt: “Ik heet u welkom in ons domein, admiraal.’ Ik zie een man met delicate kenmerken en met de jaren op zijn gezicht geëtst. Hij zit aan een lange tafel. Hij wenkt me om in een van de stoelen te gaan zitten. Nadat ik ben gaan zitten, zet hij zijn vingertoppen tegen elkaar en glimlacht. Hij spreekt weer zacht en brengt het volgende over.

“Wij hebben u hier laten binnenkomen omdat u een edel karakter hebt en welbekend bent op de Wereld van de Oppervlakte, admiraal.”

“Wereld van de Oppervlakte?” Mijn ademhaling stokte!

“Ja”, de meester antwoordt met een glimlach, u bent in het domein van de Arianni, de Binnen Wereld van de Aarde. We zullen uw missie niet te lang vertragen en u zult veilig terug geëscorteerd worden naar de oppervlakte en nog een stukje verder. Maar nu admiraal, zal ik u vertellen waarom u hier bent ontboden. Ons belang begint direct nadat uw ras de eerste atoombommen over Hiroshima en Nagasaki in Japan hebben laten exploderen. Op die alarmerende tijd zonden wij onze vliegmachines, de ”Flugelrads” (WingWheels) naar jullie oppervlaktewereld om te onderzoeken wat jullie ras gedaan had. Dat is nu natuurlijk oude geschiedenis, mijn beste admiraal, maar ik moet verder gaan. Ziet u wij hebben ons nooit eerder bemoeid met de oorlogen en wreedheid van jullie ras, maar dat moeten we nu wel, want jullie hebben geleerd om met een bepaalde kracht te knoeien die niet voor de mens is, namelijk de atoomenergie. Onze gezanten hebben al boodschappen gebracht naar de krachten van jullie wereld en toch slaan ze er geen acht op. Nu bent u uitgekozen om hier getuige te zijn van dat onze wereld bestaat. Ziet u, onze cultuur en wetenschap is vele duizenden jaren vooruit bij die van jullie ras, admiraal.”

Ik viel hem in de rede: “Maar wat heeft dit met mij te maken, sir?”

De ogen van de meester schenen diep in mijn geest door te dringen en na me een paar minuten bestudeerd te hebben antwoordde hij: “Jullie ras heeft nu het punt van geen terugkeer bereikt, want er zijn mensen bij jullie die liever jullie wereld willen vernietigen dan afstand te doen van hun macht zoals ze die kennen…”

Ik knikte en de meester ging verder: “In 1945 en daarna ook probeerden we in contact te komen met jullie ras maar onze pogingen werden met vijandigheid bejegend, er werd op onze Flugelrads geschoten. Ja we werden zelfs achtervolgd met haat en vijandelijkheden door jullie vliegtuigen. Dus nu, ik zeg u mijn zoon, er is zich een grote storm aan het samenpakken in jullie wereld, een duistere razernij die vele jaren niet zal uitgewoed raken. Er zal geen oplossing zitten in jullie wapenen, er zal geen veiligheid zijn in jullie wetenschap. Dit kan doorgaan totdat elke bloem van jullie cultuur is vertrapt en tot alle menselijke dingen in grote chaos zijn genivelleerd. Jullie recente oorlog (Wereldoorlog II) was maar een voorspel op dat wat nog komt voor jullie ras. We zien het hier met ieder uur duidelijker … zegt u dat ik fout zit?”

“Nee”,  antwoordde ik, “dit is al ooit eerder gebeurd, de Vroege Middeleeuwen kwamen en ze bleven meer dan vijf honderd jaren.”

“Ja, mijn zoon,”antwoordde de meester, “de Vroege Middeleeuwen die nu over jullie ras gaan komen zullen de Aarde bedekken als een lijkkleed, maar ik denk dat sommigen van jullie door deze storm heen leven, maar verder dan dat, dat kan ik niet zeggen. Wij zien op grote afstand een nieuwe wereld opschieten uit de ruïnes van jullie ras, die hun verloren en legendarische schatten zoekt en ze zullen er zijn, mijn zoon, veilig in onze bewaring. Als die tijd komt zullen wij weer naar voren komen om jullie te helpen met de herleving van je cultuur en je ras. Misschien zullen jullie dan de nutteloosheid geleerd hebben van oorlog en strijd…. En na die tijd zullen zeker je cultuur en wetenschap naar jullie terugkeren zodat je ras opnieuw kan beginnen. Jij mijn zoon, keert terug naar de Wereld van de Oppervlakte met deze boodschap…”

Met deze afsluitende woorden leek onze bijeenkomst afgelopen. Ik stond een moment als in een droom… maar toch wist ik dat dit werkelijkheid was en om een of andere vreemde reden boog ik lichtjes, uit respect of uit nederigheid, ik weet niet waarom.

Plotseling was ik me weer bewust van de twee prachtige gastheren aan mijn zijde die me hier gebracht hadden. “Deze kant op, admiraal”, gaf een aan. Ik keerde me nog een keer om voordat ik vertrok en keek de meester aan. Een prettige glimlach was op zijn delicate en antieke gezicht geëtst. “Vaarwel, mijn zoon,”sprak hij, en hij zwaaide een beweging van vrede naar me met een mooie, slanke hand en onze bijeenkomst was echt beëindigd.

Snel wandelden we terug door de grote deur van de kamer van de meester en opnieuw gingen we de lift in. De deur gleed zachtjes naar beneden en we stegen opeens omhoog. Een van mijn gastheren sprak opnieuw: ”We moeten nu voortmaken, admiraal, omdat de meester u niet langer van uw schema wil afhouden en u moet terugkeren met zijn boodschap voor uw ras.”

Ik zei niks. Dit was allemaal bijna ongelooflijk, en opnieuw werden mijn gedachten onderbroken toen we stopten. Ik ging de kamer binnen en was weer bij mijn radioman. Hij had een ongeruste uitdrukking op zijn gezicht. Toen ik hem naderde zei ik: “Het is in orde, Howie, het is in orde.”

De twee wezens wenkten ons naar het wachtende voertuig, we gingen aan boord en spoedig kwamen we terug bij ons vliegtuig. De machines waren uit en we gingen direct aan boord. De hele atmosfeer scheen nu geladen te zijn met een bepaalde druk van urgentie. Nadat de vrachtdeur gesloten was werd het vliegtuig onmiddellijk opgetild door die ongeziene kracht totdat we een hoogte bereikten van 2700 feet. Twee van de WingWheels waren enige tijd naast ons en gidsten ons op onze terugweg. Ik moet hier zeggen, dat de luchtsnelheid niets te lezen aangaf, toch gingen we op grote snelheid verder.

02:15 uur – een radio boodschap komt door. “We laten u nu los admiraal, uw indicators zijn vrij. Auf Wiedersehen!!!!”

We keken een moment naar de Flugelrads die in de bleke blauwe hemel verdwenen. Het vliegtuig voelde opeens alsof hij in een scherpe benedenwind getrokken werd, even maar. We herwonnen snel onze controle. We spraken enige tijd niet, iedereen had zijn eigen gedachten….

Ingang in het Vlucht logboek gaat verder:

02:20 uur – We zijn opnieuw boven grote gebieden van ijs en sneeuw en ongeveer 27 minuten van het Basiskamp af. We sturen een bericht naar hen per radio, en ze antwoorden. We rapporteren dat alle condities normaal zijn…. normaal… Basiskamp drukt hun opluchting uit door onze opnieuw gevestigd contact.

03:99 uur – we landen zachtjes op het Basiskamp. Ik heb een missie….

Eind logboek toegang:

11 maart 1947. Ik heb net een Staf Vergadering bijgewoond op het Pentagon. Ik heb mijn ontdekking volledig uitgelegd en de boodschap van de meester doorgegeven. Alles werd overeenkomstig genoteerd. De president werd geadviseerd. Ik word nu enige uren in hechtenis gehouden (zes uren, 39 minuten om precies te zijn) Ik ben scherp ondervraagd door Top Veiligheids Functionarissen en een medisch team. Dat was een beproeving!!!! Ik ben onder strikte controle geplaatst van de Nationale Veiligheid voorzieningen van de Verenigde Staten van Amerika. Mij is BEVOLEN OM STIL TE HOUDEN MET BETREKKING TOT ALLES DAT IK GELEERD HEB, NAMENS DE MENSHEID!!! Ongelooflijk! Ik ben er aan herinnerd dat ik een militair ben en dat ik orders moet gehoorzamen.

30 december 1956: Laatste toegang in het dagboek.

De laatste paar jaren sedert 1947 verstreken niet erg vriendelijk… Ik ga nu voor het laatst in dit unieke dagboek. Terwijl ik het afsluit moet ik vertellen dat ik al deze jaren heel trouw deze zaak geheim heb gehouden zoals me dat gezegd was. Dit was geheel tegen mijn eigen waarden van moreel recht in. Nu lijkt het dat ik de lange nacht voel komen en dat dit geheim niet met me moet sterven, maar zoals alle waarheid,  eens zal dit ook triomferen.

Dit kan een enige hoop zijn voor de Mensheid. Ik heb de waarheid gezien en dit heeft mijn spirit versneld en mij vrij gemaakt! Ik heb mijn plicht gedaan voor het monsterachtige militaire industriële complex. De lange nacht begint te naderen maar dit zal niet eindigen. Net zo als de lange nacht van de Noordpool eindigt, zal de schitterende zonneschijn van de Waarheid opnieuw komen… en degenen van duisternis zullen in het Licht ervan omvallen. WANT IK HEB DAT LAND GEZIEN ACHTER DE  POOL, HET CENTRUM VAN HET GROTE ONBEKENDE.

Admiral Richard E. Byrd

United States Navy

24 December 1956