Woensdag, 9 maart 2011
De waarheid hoeft niet bang te zijn voor onderzoek!
(Slot, vervolg van deel 5)
9. GEEN VERGASSINGEN IN DUITSLAND
Feit is dat in geen van de in Groot-Duitsland (het zgn. Altreich) gesitueerde concentratiekampen Joden zijn "vergast", dus niet in Dachau, Bergen-Belsen, Mauthausen, Sachsenhausen, Theresiënstadt, Natzweiler, Dora, Neuengamme, Flossenbürg, Niederhage, Oranienburg, Ravensbrück, Buchenwald, Gross-Rosen, Stutthof, enz.
Dat wordt inmiddels door nagenoeg alle historici, maar ook door figuren als bijvoorbeeld Wiesenthal erkend. We gaan maar voorbij aan het feit dat tot 50 jaar na de oorlog talloze boeken, documentaires, krantenartikelen, enz. voor waar allerlei suggestieve teksten en foto's publiceerden over "vergassingen" in die kampen, en verscheidene ruimtes als "voormalige gaskamers" aan drommen goedgelovige toeristen werden getoond. Tenslotte is dit overzicht niet bedoeld om kritiek te leveren op het morele gehalte van wie dan ook.
Maar wat gebeurde er dan wel in die berucht geworden kampen als er niet werd "vergast"? Het waren werk- en strafkampen, waar behalve Joden ook politieke gevangenen, criminelen en als a-socialen beschouwde mensen voor korte of langere tijd buiten de samenleving werden gehouden. Het regime was er - zoals in alle gevangenissen in de wereld - keihard, maar niet gericht op moord. De meeste moorden en mishandelingen in deze kampen werden door gevangenen gepleegd. Ook voor de Duitse en SS-bewakers gold een keiharde discipline. Er waren klachtenspreekuren voor diefstal en mishandeling en de daders (gevangenen of bewakers) werden meedogenloos bestraft.
Een speciale afdeling (Sonder Abteilung) van het Reichskriminal Polizei Amt, onder leiding van de SS-jurist Konrad Morgen, was door Himmler speciaal belast met onderzoek naar misdaden en onregelmatigheden in alle kampen. Deze Dienst onderzocht in 1943 en 1944 800 gevallen en bracht bijna 200 SS-ers voor de rechter wegens mishandeling, moord op kampingezetenen, malversaties, plichtsverzuim, etc. Vijf kampcommandanten werden gearresteerd, waarvan er twee door de nazi's zelf ter dood werden gebracht voor misdaden tegen gevangenen (Hermann Florstedt, commandant van Majdanek en Karl Koch, commandant van Buchenwald). Het feit dat de Duitsers misdaden tegen gevangenen in de kampen niet alleen zorgvuldig onderzochten, maar ook streng bestraften, is behalve een bewijs voor het plaatsvinden van die misdaden ook een argument tegen de veronderstelde massavernietiging.
De foto's en films van afschuwelijke stapels uitgemergelde lijken en levende geraamten, voor de wereld synoniem geworden voor "de holocaust", werden voor het merendeel gemaakt in Bergen-Belsen, een kamp in Duitsland waar niet werd "vergast". Bergen-Belsen was qua verzorging en omstandigheden een voorbeeldig kamp. Pas in de laatste maanden van de oorlog werd het een hel op aarde. Vanaf 1938 gold het als een voorbeeld van hygiëne en correcte verzorging, zoals door talloze ex-gevangenen werd verklaard. Tot 10 maanden voor de bevrijding telde het kamp niet meer dan 3.500 ingezetenen. Toen in het najaar van 1944 grote groepen gevangenen uit de Oostelijke kampen (o.a. uit Auschwitz, waaronder Anne Frank, enz.) wegens het oprukken van het Rode Leger naar Bergen-Belsen werden overgebracht, liep het aantal gevangenen op tot boven de 55.000. De meesten van hen waren bij aankomst ziek en uitgeput. Commandant Kramer protesteerde bij zijn superieuren hevig tegen deze ongecontroleerde toevloed, welke zijn kamp absoluut niet aankon. Er was onvoldoende ruimte, onvoldoende medische verzorging en de toevoer van voedsel, medicijnen en water lag vrijwel stil door dag en nacht uitgevoerde Geallieerde bombardementen op wegen, bruggen, spoorlijnen en magazijnen. Ook al zouden de Duitsers hebben gewild, het was onmogelijk de gevangenen vrij te laten: velen onder hen waren gewone criminelen. Anderen anti-Duits, anti-nazi of leden aan besmettelijke ziekten. Gezonde gevangenen hadden in die oorlogsomstandigheden geen enkele plaats om naar toe te gaan. Vrijlating zou voor de gevangenen en de Duitse bevolking eveneens tot een onvoorstelbare tragedie hebben geleid en werd daarom onverantwoordelijk geacht.
In die situatie braken allerlei epidemieën uit, waardoor duizenden stierven alleen al aan tyfus. Hun door ziekte uitgemergelde lijken konden niet meer fatsoenlijk worden verbrand of begraven. In totaal stierven er in het bestaan van Bergen-Belsen tot aan de bevrijding ca. 7.000 mensen. Het overgrote deel in de laatste 7 oorlogsmaanden. Na de bevrijding stierven er onder Brits beheer nog eens 14.000.
Officiële geallieerde filmers kregen opdracht de gruwelijkheden in de kampen zo uitvoerig en afschuwelijk mogelijk in beeld te brengen om de overwonnen vijand zo duivels mogelijk af te schilderen. Daarbij werd met de waarheid niet altijd zorgvuldig omgegaan. Een getuige zag op 16 juni 1945 op een afgelegen perron in Erfurt een verzegelde en streng bewaakte trein vol gewonde, zieke, stervende en dode Duitse soldaten. Zij werden die nacht naar Buchenwald, Dachau en andere kampen vervoerd en daarna verfilmd als slachtoffers van nazigruwelen. De lijken werden in Buchenwald gedumpt, waarna de bevolking van Weimar de volgende dag gedwongen werd langs de 'slachtoffers van de nazi's' te defileren. De verfilmer van dit wereldberoemd geworden neptafereel was de later beroemde joodse Hollywoodregisseur Alfred Hitchcock, vader van een populair genre horrorfilms ('Master of Suspense'). Hij moest voor het Internationaal Militair Tribunaal de 'nazigruwelen' voor het nageslacht vastleggen. Daarmee wil niet gezegd zijn dat de gefilmde gruwelen in de Duitse kampen (en steden!) allemaal nep waren. Wel dat het vastleggen en vertonen ervan in de eerste plaats om propagandistische redenen gebeurde en niet om de waarheid te registreren.
Wat voor Bergen-Belsen gold, gold voor vrijwel alle Duitse kampen. In Dachau, Duitsland's oudste concentratiekamp (1933), verbleven in 1945 206.000 gevangenen. Gedurende de oorlogsjaren stierven er volgens officieel vastgestelde cijfers deze aantallen mensen in Dachau :
1940: 1.515 1941: 2.576 1942: 2.470 1943: 1.100 1944: 4.794 1945: 15.384
Deze cijfers laten zien dat in 1942 een daling van het aantal doden optrad en in 1943 op het veronderstelde hoogtepunt van de "holocaust" - zelfs een halvering! Eind 1944 tot 1945 woedde er een tyfusepidemie. Tweederde van de totale sterfte vond plaats in die laatste 7 oorlogsmaanden, vooral door tyfus en de Geallieerde dag-en-nacht bombardementen.
Thans wordt gesteld (buiten het grote publiek om) dat alleen "vergassingen" hebben plaatsgevonden in Poolse "vernietigingskampen": Auschwitz-Birkenau, Belzec, Sobibor en Treblinka. We zullen nog zien wat daarvan staande is gebleven, hoe overtuigend dat is en wat inmiddels stilzwijgend op de kolossale berg "holocaust-fantasie" werd gedumpt.
In het volgende punt ga ik in op het aantal joodse slachtoffers van Auschwitz, dat niet zoals generaties lang werd rondgebazuind 4 miljoen bedroeg, doch maar liefst ca. 3,5 miljoen minder.
10. AANTAL AUSCHWITZ SLACHTOFFERS GEDECIMEERD
Auschwitz was verreweg het grootste Duitse concentratiekamp. Een enorm complex van 39 kamponderdelen, waarin tussen 180.000 en 250.000 mensen verbleven. Het bestond uit 3 sectoren: het hoofdkamp Auschwitz I, Birkenau of Auschwitz II en Monowitz, Auschwitz III. Het hoofdkamp diende als verblijfplaats voor speciale groepen gevangenen, tewerkgestelden in Monowitz, agrarische projecten in de omgeving en hulpdiensten. Birkenau was het verblijfkamp voor vrouwen, kinderen, arbeidsongeschikten en zieken. Het sterftecijfer was daar het hoogst. Monowitz was een industrieel complex met tienduizenden tewerkgestelde gevangenen en Poolse burgerarbeiders; er werden talloze producten voor de Duitse oorlogsindustrie gefabriceerd, onder meer benzine uit steenkool.
De Sovjet "Bijzondere Staats Commissie voor Onderzoek naar de Misdaden van de Duits Fascistische Agressors en hun Medeplichtigen betreffende de Monsterlijke Wreedheden en Misdaden van de Duitse Regering in Auschwitz" stelde na de bevrijding van het kamp een officieel rapport samen getiteld Sovjet Oorlogsmisdadenrapport over Auschwitz dat werd ingediend bij het Internationaal Militair Tribunaal in Neurenberg (Document 008-USSR, gedateerd 6 mei 1945). Het was een van de eerste officiële rapporten waarover het IMT kwam te beschikken en geschreven door twee communistische kopstukken die eerder het frauduleuze Rapport over de massamoord bij Katyn hadden geschreven, Nicolaï en Rudenko. Nicolaï was eerst de Sovjet-hoofdaanklager bij het IMT, later rechter(!) bij hetzelfde Tribunaal.
Dit officiële Sovjet Rapport stelde dat "meer dan 4 miljoen mensen uit door Duitsland bezette landen in Auschwitz werden vermoord, veelal door vergassing direct bij aankomst." De Commissie, grotendeelssamengesteld uit communistische Joden, was onderdeel van de NKVD, Stalin's beruchte Geheime Dienst die onder leiding stond van de jood Beria.
Wat direct opvalt bij lezing van dit "Rapport" is:
- Het bevat geen enkele handtekening van een van de (zoals gesteld) 2.819 getuigen;
- Het bevat geen specificatie, bron of ander bewijs of zelfs maar aanwijzing voor het genoemde aantal van
"meer dan 4 miljoen vermoorde mensen".
- Het bevat geen enkel gegeven of bewijs over "de gaskamers".
- Bij het rapport is geen van de vele belastende documenten (of kopieën daarvan) gevoegd.
- De absolute ongeloofwaardigheid van veel van de opgevoerde misdaden (vele tienduizenden vermoord door
fenol-injecties in het hart, elektrocutie, crematies met 3-5 lijken per verbrandingskamer, dood in 3-5
minuten door Zyklon-B, 10-12.000 vergassingen/verbrandingen per dag, individuele schouwing van de 12.000
lijken vóór verbranding voor trekken van gouden tanden en kiezen, enz., enz.
Hoe onvoorstelbaar ook, dit "Rapport", bolstaand van rabiate haat en volstrekte onmogelijkheden, waaraan bovendien elke vorm van concreet bewijs ontbrak, werd tot basis voor de beschuldigingen van het IMT en de tot op de dag van vandaag verspreide Joodse Holocaust Versie. Dat was zeer eenvoudig, want in de Statuten van het IMT stond (Art. 19) "Het Tribunaal is niet gebonden aan technische vormen van bewijsvoering" en (Art. 21) "Het Tribunaal verlangt geen bewijzen van algemeen bekende feiten maar houdt daarmee wel juridisch rekening".
Vijfenveertig jaar lang heeft op gedenkstenen bij het Auschwitz-monument in 19 talen gestaan Vier miljoen mensen leden en stierven hier door de handen van de nazi-moordenaars in de jaren 1940-1945. Alle media, politieke commentatoren, professorale papegaaien, enz. strooiden deze onwaarheid 45 jaar lang in miljoenvoud over de wereld. Koningen, pausen, presidenten, miljoenen toeristen, enz. stonden in verbijstering stil bij een monument met daarop een volkomen uit de lucht gegrepen aantal slachtoffers. Daarvoor bestond eenvoudigweg geen enkel bewijs en thans weten we dat dat aantal volledig uit de duim gezogen was.
In 1990 werden de gedenkstenen vervangen door andere. Daarop staat nu "anderhalf miljoen". Op het moment dat ze werden geplaatst was echter al bekend dat het er tenminste nog 400.000 minder moesten zijn: officieel 1,1 miljoen dus. Een vermindering met maar liefst bijna 3 miljoen! Maar, de tijd staat niet stil en zegt het spreekwoord niet "Al is de Leugen nog zo snel, de Waarheid achterhaalt haar wel"? Daarom is sindsdien het aantal Auschwitz-doden door nieuwe feiten door vooraanstaande historici alweer fors verder omlaag gebracht.
Als in Auschwitz dus zeker 3 miljoen Joden minder zijn omgebracht dan 45 jaar lang door de misjpoche en haar aanhang is beweerd en degenen die dat al eerder beweerden door hen vol haat "Auschwitz-leugenaars" werden genoemd, zouden excuses en een correctie van de "6 miljoen" voor de hand hebben gelegen. Echter niets daarvan. Voor "de holocaust" gelden immers niet de wetten van de logica, maar de joodse rekenkunde en die brengt de uitkomst van elke berekening onveranderlijk op "6 miljoen". In plaats van excuses te ontvangen worden "holocaust-ontkenners" door de veinzers van "tolerantie" en "anti-haat" met nog meer haat en fanatisme vervolgd dan voorheen. Niettemin impliceert het gedaalde aantal van 1 miljoen Auschwitz-doden dat elders in bezet Europa dan 5 miljoen Joden moeten zijn vermoord. Op welke plaatsen en in welke kampen, dat moeten de apologeten van de Joodse Holocaust Versie ons echter nog uitleggen. Daar zouden we wel eens heel erg lang op kunnen wachten, want de dodenaantallen van de andere kampen zijn inmiddels ook al "officieel" fors naar beneden bijgesteld.
In 1989, na de val van het communisme, kwamen uit de toen toegankelijk geworden Moskouse archieven 46 Dodenboeken van Auschwitz tevoorschijn die werden overgedragen aan het Internationale Rode Kruis. In die Dodenboeken registreerden de nazi's pijnlijk nauwkeurig alle sterfgevallen in Auschwitz, van 27 juli 1941 tot 1 januari 1944. Ze bevatten in totaal 67.227 namen, adressen, leeftijden, beroepen, enz. van overledenen, alsmede de overlijdensdata en doodsoorzaken. Volgens bij het Internationale Rode Kruis aanwezige informatie stierven er tijdens de oorlog in Auschwitz in totaal tussen de 130.000 en 150.000 mensen. Dat spoort uitstekend met een rapport van het IRK uit 1947, die het totaal aantal omgekomen Joden (door alle doodsoorzaken) in alle Duitse concentratiekampen stelde op 357.190.
De Auschwitz Dodenboeken zijn om onduidelijke redenen niet voor onderzoek vrijgegeven, maar bekend is geworden is onder de geregistreerde overledenen zich mensen uit alle categorieën bevinden, van 4-jarige kinderen tot 90-jarigen, chronisch zieken, gehandicapten, enz. Dat preekt het beeld tegen dat zegt dat bij aankomst selectie plaatsvond waarbij kinderen en arbeidsongeschikten regelrecht en ongeregistreerd naar de "gaskamer" werden doorgezonden. Waarom hebben de communisten 45 jaar lang gezwegen als het graf over deze nauwkeurige registratie van doden in Auschwitz? Het confisqueren van deze boeken door de Russen is ook nog eens het zoveelste bewijs van de fictie dat de nazi's alle documenten en "sporen" zouden hebben vernietigd.
Auschwitz is niet alleen symbool voor menselijk lijden, het is helaas ook een monument van leugens en overdrijving.
(De volgende bijdrage gaat in op het eveneens officieel drastisch verlaagde aantal joodse slachtoffers in de andere kampen en het feit dat ondanks deze miljoenenverminderingen het aantal van "zes miljoen" niet wordt gewijzigd.)
11. AANTAL SLACHTOFFERS IN ALLE ANDERE KAMPEN EVENEENS VERMINDERD
De miljoenenoverdrijving bleef uiteraard niet beperkt tot de slachtoffers van Auschwitz, maar gold evenzeer voor de andere kampen. Dat was eenvoudig de vrucht van het na-oorlogse holocaustklimaat: alles passeert de mangel van de politiek-correcte (zelf)censuur en die verwelkomt overdrijvingen en demoniseert nuchtere waarheden.
Laten we de aantallen slachtoffers voor andere grote "vernietigingskampen" in Polen eens bezien:
De joodse establishment-historicus Pressac noemde daarvoor in 1995 nieuwe cijfers:
Chelmno: 80- 85.000 (in plaats van 150.000)
Belzec: 100-150.000 (in plaats van 550.000)
Sobibor: 30- 35.000 (in plaats van 250.000)
Treblinka: 200-250.000 (in plaats van 870.000)
Majdanek: > 100.000 (in plaats van 360.000)
Totaal: 510-620.000 in plaats van 2.180.000
Sinds de 6 miljoen van het IMT in 1946 werd vastgesteld dus een officiële daling met meer dan anderhalf miljoen (70%).
12. ONDANKS MILJOENENVERMINDERINGEN: MYTHISCH AANTAL VAN 6 MILJOEN BLIJFT
Zoals we bij punt 7 reeds aantoonden, zijn er geen bewijzen en geen aanwijzingen voor het aantal van 6 miljoen vermoorde Joden. Er is geen enkele feitelijke grond voor. Het is een mythisch en volkomen uit de lucht gegrepen getal, dat lang voordat WO II eindigde al werd genoemd. Dit kan eenvoudig worden geïllustreerd, onder andere met de cijfers van gevierde holocausthistorici. Ik beperk mij hier tot twee van de bekendsten, aan de cijfers en getallen waarvan in talloze boeken en cursussen de hele wereld wordt gerefereerd: Raul Hilberg en Lucy Dawidowicz. Volgens professor Hilberg werden er 2,67 miljoen Joden vermoord in wat wordt genoemd de "vernietigingskampen". Hilberg stelt het totaal aantal vermoorde Joden op 5,1 miljoen, zodat er buiten de kampen volgens hem 2,43 miljoen Joden werden omgebracht.
Lucy Dawidowicz vertelt een volkomen ander verhaal. Zij stelt in haar boek War Against the Jews dat er niet minder dan 5,37 miljoen Joden werden vergast in "zes moordfabrieken". Aangezien haar totaal van alle omgebrachte Joden 5,9 miljoen is, betekent dit dat er volgens haar 530.000 Joden buiten deze kampen werden omgebracht. Een verschil van 1,9 miljoen met Hilberg. Men vraagt zich af hoe het mogelijk is dat er zulke enorme verschillen bestaan in "officiële" getallen over slachtoffers, maar meer nog rijst de vraag hoe elk van deze kopstukken uit de holocaust-wetenschap" aan hun cijfers kwamen. Welke betrouwbare onderzoeken of bronnen raadpleegden zij daarvoor? Het antwoord is simpel: geen enkele !! De boeken van deze gevierde "holocaust-wetenschappers" staan bol met voetnoten over de meest triviale bijkomstigheden, maar geen van hen doet de geringste poging uit te leggen waarop hun cijfers over aantallen slachtoffers zijn gebaseerd. Als zij daarvoor al over bronnen beschikken, zijn die niet kosher en missen elke wetenschappelijke grond.
Hilberg's dodenaantal buiten de kampen is bijna vijfmaal hoger dan dat van Dawidowicz. Die "compenseert" dat door voor een kamp als Majdanek maar liefst 1,38 miljoen vermoorde Joden op te voeren, terwijl Hilberg meent dat het er 50.000 waren. Dat staat echter niet in de weg dat beiden in de academische wereld en de media worden beschouwd als "briljante holocausthistorici". Keihard is aangetoond dat sinds het beruchte IMT vonnis van 1946 het aantal omgekomen Joden in WO II tenminste met 4.560.000 moet worden verminderd
(3 miljoen voor Auschwitz en 1.560.000 voor de andere kampen).
Er blijven dan 1,5 miljoen onverklaarde vermisten over, waarvan mogelijk een groot deel is omgekomen. Een afgrijselijk en onvoorstelbaar aantal, al helemaal als men de omstandigheden waaronder dat kon gebeuren in aanmerking neemt. Van het aantal van 6 miljoen blijft echter minder dan een kwart over. Reden tot grote blijdschap voor iedereen zou men zeggen: Hoera! Er zijn 4,5 miljoen mensen minder vermoord dan we dachten.
Niet echter voor joodse belangengroepen. Zij zijn des duivels ! Bezeten van Oudtestamentische haat slepen zij elke niet-joodse Ketter voor de rechter die de moed heeft hun onbewezen metafysische getal in twijfel te trekken. Ondersteund door nieuwe wetten en snelgroeiende Afdelingen bij de Openbare Ministeries in Europese landen, Inquisition Services Departments. Die lopen zich het vuur uit de sloffen om hun belangrijkste opdrachtgevers, joodse belangengroepen en veinzers van "anti-haat" en "tolerantie", van dienst te zijn. Dankzij onze moderne Justitie heeft het begrip "Jodenvervolging" een geheel nieuwe betekenis gekregen. Het betekent nu, in 2005: vervolging door Joden van niet-Joden. Ongelooflijk maar waar, de Middeleeuwen revisited......
Wat Jean-Claude Pressac, een van de meest vooraanstaande en eerlijkste onderzoekers uit de stal van het holocaust-establishment, in zijn laatste boek over de gewraakte aantallen schreef, is niettemin van historische betekenis:
"Wat de vernietiging van de Joden betreft, moeten meerdere fundamentele gegevens grondig ter discussie worden gesteld. De [door de officiële geschiedschrijving] gehanteerde aantallen moeten volkomen worden gereviseerd. De uitdrukking "Volkerenmoord" is niet meer op haar plaats." Gelukkig voor Pressac was hij joods, anders zou deze moedige en eerlijke man, als zovele niet-Joden vóór hem in de kerker zijn terechtgekomen.
Als laatste strohalm voor hun "6 miljoen" werpen gelovigen in het mythologische getal "6 miljoen" de vraag op: Waar zijn die zes miljoen verdwenen Joden dan gebleven? Een onzuivere vraag, want het is nooit bewezen dat er 6 miljoen zijn verdwenen en bovendien wordt het aantal in die vraag daarmee verheven tot (onbewezen) maatstaf. Niemand kan echter het werkelijke aantal "verdwenen" Joden vaststellen. Dat is net zo onmogelijk als de 'verdwijning' van de 14 miljoen na de oorlog verdreven Duitsers in de communistisch geworden gebieden. Vaststaat dat er van hen tenminste 2 miljoen omkwamen. Waar de andere 12 miljoen bleven is en blijft hypothetisch omdat ook dat door de politieke en territoriale turbulenties van voor en na de oorlog nooit kon worden onderzocht. Maar is het niet net zo absurd te veronderstellen dat die 12 miljoen Duitsers overeenkomstig het ideologische gedachtengoed van de communistische Joden Beria, Ilya Ehrenburg ('Kameraden, Moordt, Moordt') en het Morgenthauplan, dus in (nooit onderzochte) Stalin-concentratiekampen zouden zijn vergast?
Inmiddels geven steeds meer aanhangers van de JHV de verdediging van het aantal 'zes miljoen' op; zij kiezen nu strategisch voor een toekomstvaster eufemisme: "zes miljoen is een symbolisch getal" zeggen zij nu.
Een politiek-strategisch getal zou eerlijker en juister zijn.
Alles wordt in het werk gesteld om te dwarsbomen dat naar het werkelijke aantal joodse slachtoffers en de wijze waarop zij omkwamen onafhankelijk onderzoek wordt verricht. Een voorbeeld daarvan is het gesloten houden van het Arolsen Archief. In het Duitse stadje Arolsen bevindt zich de weinig bekende organisatie International Tracing Service (ITS), na de oorlog door de Geallieerden opgericht met thans 400 medewerkers. Het beleid wordt bepaald door een groep van 10 landen, waaronder Israël. Het ITC beheert een archief met 47 miljoen dossiers over 17 miljoen mensen die zich in Duitse concentratie- en arbeidskampen bevonden. De toegang tot 98% van deze dossiers, die een uniek inzicht verschaffen over de werkelijke aantallen slachtoffersis verboden. Als reden wordt zestig jaar na de oorlog 'privacy' opgegeven.
Het verbod op onafhankelijk onderzoek binnen dat sleutel-archief doet vermoeden dat daar politieke en financiële belangen achter zitten. Politieke omdat de JHV in het belang van Israël en het zionisme overeind moet worden gehouden en financiële omdat de enorme schadevergoedingen en 'Wiedergutmachung' die Israël en joodse organisaties ontvangen vrijwel zeker zijn vastgesteld op grond van te hoge aannames. Sinds 1951 heeft Duitsland alleen al meer dan 62 miljard Dollar overgemaakt aan de 'Jewish Claims Congress' gevestigd in New York.
Onafhankelijke bronnen stellen dat er in het door de Nazi's bezette gebied tussen 4 en 5 miljoen Joden leefden. Daarvan zouden er 6 miljoen zijn vermoord.... Volgens de Israëlische ex-premier Netanyahu zijn er echter 5 miljoen holocaustoverlevenden die recht hebben op schadevergoeding van Duitsland.... Volgens de Duitse overheid zijn dat er 4,3 miljoen, maar niettemin.....
(Let op de treffende overeenkomst tussen het door de revisionist Sanning genoemde totaal aantal vermiste Joden in WO II van 3-600.000 en het verschil tussen het aantal aanwezige Joden en het aantal schadeclaims van overlevenden: ten hoogste 700.000).
Zionisten, joodse belangengroepen en filosemieten hebben enorme belangen bij het instandhouden van de "zes miljoen" mythe. Loslaten ervan betekent de erkenning van een monsterlijke misleiding zoals nooit eerder in de wereld vertoond. Het stelt de leugenachtigheid van de gegijzelde media en de lippendienst van de universitaire wereld onbarmhartig aan de kaak. Het maakt de tientallen miljarden door Duitsland aan Israël betaald tot een aanfluiting, de miljardenclaims aan "schadeloosstellingen", de onevenredige bevoordeling van de joodse staat door de VS, enz. Het brengt drommen politici, die met geld van hun burgers blindelings de joodse staat steunden in diskrediet. Kortom, de gevolgen van het loslaten van "zes miljoen" zijn niet te overzien en worden terecht door betrokkenen en medeplichtigen gevreesd.
Het valt daarom niet te verwachten dat het getal wordt losgelaten. Op z'n hoogst zal het steeds minder worden genoemd en langzamerhand worden vervangen door een ongevaarlijk eufemisme: "het is een symbolisch getal". Om het bedrog voor de ongeïnteresseerde massa verteerbaar te maken.....
13. GEEN CONCRETE BEWIJZEN VOOR "GASKAMERS"
Voor de veelbesproken "gaskamers", de demonische kern van de Joodse Holocaust Versie, bestaan geen concrete bewijzen. Er is niet één foto welke bewijst dat een getoonde ruimte werkelijk een "gaskamer" voor homocide was, noch foto's van onderdelen of installaties. Ook zijn er geen bouwtekeningen gevonden waarvan uit bouwwijze, inrichting of installaties rechtstreeks is af te leiden dat het om een gaskamer ging. Er zijn geen documenten gevonden welke betrekking hadden op de voorbereiding, het ontwerp, de bouw, de inrichting, onderhoud, instructies, procedures, enzovoort. Er zijn geen sporen van het gebruik van het gif in de betreffende ruimten. Er bestaat niet één "gaskamer" in originele staat. Er bestaat niet één expertiserapport dat bevestigt dat een bepaalde ruimte een gaskamer is geweest. Er is bij honderden autopsies niet één lijk gevonden waarvan kon worden aangetoond dat deze door "vergassing" werd omgebracht. Er is geen spoor van "miljoenenaantallen vergaste lijken" (tienduizenden tonnen as en beenderresten) teruggevonden. Er zijn geen restanten van installaties welke in staat zouden zijn geweest zoveel mensen te verbranden en te verassen. Geallieerde luchtfoto's vertonen geen aanwijzingen dat in Auschwitz massale vergassingen en verbrandingen plaatsvonden.
Niet voor niets daagde de Franse revisionist professor Faurisson de hele internationale wereld van pers, media en wetenschap uit: "Toon of teken mij een gaskamer". Zijn uitdaging bleef onbeantwoord. Ze bestaan niet.
Wie over 'gaskamers' en 'vergassingen' hoort spreken moet zich onmiddellijk realiseren dat voor het bestaan daarvan geen forensisch-wetenschappelijke bewijzen zijn gevonden, maar dat een veelvoud aan overtuigende forensische feiten voorhanden is die op het tegendeel wijzen. Geen van de vele getuigenissen toont overtuigend aan dat ze wél bestaan hebben. Het is steeds 'van horen zeggen', uit de tweede of derde hand. Zolang onafhankelijk wetenschappelijk onderzoek, vergelijkbaar met dat bij andere criminele feiten, niet als uitgangspunt wordt geaccepteerd, kan aan de Joodse Holocaust Versie geen geloof worden gehecht.
De enige vorm van bewijs voor "gaskamers", waarop de gehele Joodse Holocaust Versie rust, zijn mondelinge verklaringen.
Het is goed zich te realiseren dat in de hiërarchie van criminele bewijssoorten getuigenissen een ondergeschikte plaats innemen. Mondelinge en schriftelijke getuigenissen gelden niet als bewijs. Dat is maar goed ook, want anders zou een simpele mededeling van iemand dat hij u een misdaad heeft zien plegen u in de gevangenis brengen. Mondelinge of schriftelijke verklaringen zijn geen zelfstandig bewijs en moeten daarom altijd worden ondersteund met concrete forensische bewijzen. Bijvoorbeeld een moordwapen, een bewijsbaar motief, documenten, een lijk, sporen als vingerafdrukken, DNA-materiaal, enz.
Aangezien verklaringen, mondeling en schriftelijk, voor de Joodse Holocaust Versie het belangrijkste bewijsmateriaal vormen, ga ik daarop wat verder in. Ik beperk mij tot hoofdlijnen omdat dit een zeer omvangrijke materie betreft.
Over elk van onderstaande feiten zijn dikke boeken geschreven, welks inhoud we hier uiteraard niet kunnen opnemen. Niettemin geldt het onderstaande als bewezen:
1. Verklaringen zijn "getuigenissen" en die zijn - zoals elke deskundige zal beamen per definitie
onbetrouwbaar.
2. Hoe langer geleden gebeurd, hoe onbetrouwbaarder.
3. Getuigenissen over "de holocaust" werden niet zelden overheerst door (begrijpelijke) gevoelens van haat en
wraak.
4. Veelal worden onbewust zaken opgenomen van horen zeggen of zelfs verzinsels.
5. Van schriftelijke verklaringen ("bekentenissen") van belangrijke nazi-kopstukken is bewezen dat ze zijn
verkregen na ernstige lichamelijke en psychische folteringen.
6. Onder foltering kan men iemand alles laten bekennen.
7. Er is niet één betrouwbare getuige geweest die aannemelijk heeft gemaakt dat hij met eigen ogen een
"gaskamer" heeft gezien.
8. Talloze getuigenissen blijken onwaarheden, tegenstrijdigheden en onmogelijkheden te bevatten.
Höß, (Höss) de gevangengenomen commandant van Auschwitz, tekende een verklaring waarin stond dat tijdens zijn bewind er 2.500.000 Joden waren vergast. Later zei hij daarover: "Ik heb geen idee wat er in die verklaring staat en ook niet dat ik hem heb getekend. De (gedwongen) alcohol en de zweep waren teveel voor me . . ."
Shmuel Krakowski, archivaris van het Yad Vashem Holocaustmuseum in Israël, stelde dat is bewezen dat meer dan 10.000(!) getuigenissen van ooggetuigen van Duitse gruweldaden vals zijn.
Voor de veronderstelde "gaskamers" ontbreekt zoals gezegd concreet forensisch bewijs. Dat is uiterst vreemd, want de ruimten en gebouwen waarin het allemaal zou zijn gebeurd, bestaan voor een groot gedeelte nog steeds. Nog vreemder is dat naar die overblijfselen van wat wordt verondersteld de omvangrijkste en meest gruwelijke massamoord uit de geschiedenis der mensheid te zijn geweest, door de verspreiders ervan nooit forensisch onderzoek is gedaan. Voorstellen in de loop der jaren door anderen gedaan om onderzoek te laten verrichten, verdwenen in de doofpot.
Zo was de situatie tot 1989, toen revisionisten besloten zelf onderzoek uit te voeren naar de overblijfselen van de "gaskamers" van Auschwitz-Birkenau en Majdanek. De resultaten toonden aan dat in de veronderstelde "gaskamers" geen sporen van het onvergaanbare Pruisisch blauw, een residu van blauwzuurgas, aanwezig waren, een bewijs dat daar niet massaal mensen kunnen zijn vergast. Dit afgezien van nog talloze andere omstandigheden welke die ruimten daarvoor als absoluut ongeschikt kenmerken. (Het volgende punt gaat daar uitvoerig op in).
Concrete forensische bewijzen voor "de gaskamers" zijn er dus niet; sterker nog, onderzoek toont aan dat deze ruimten onmogelijk als zodanig kunnen hebben gediend.
Bij de bevrijding van Auschwitz door de Russen in januari 1945, viel onder meer het complete archief van de Bau-abteilung van het kamp ongeschonden in hun handen. Holocaust-coryfee Van Pelt stelt dat de nazi's "vergeten" waren het te vernietigen. Het archief bevatte onder meer vele tienduizenden documenten en tekeningen over ontwerp, bouw, uitbreidingen, reparaties, installaties, enz. van alle gebouwen in en rond het gigantische kamp. Ook alle tekeningen van ruimten die nu als "gaskamers" bekend staan bevinden zich daaronder.
Geen van die tekeningen droeg het stempel "Geheim". Holocaustprofessor Van Pelt, een knap illusionist, zegt daarover: Het was zo geheim dat niemand mocht weten dat het geheim was en daarom werd het niet geheim gehouden.... Uit geen van de tekeningen blijkt dat het om "gaskamers" gaat. Ook geen van de andere documenten geeft daarvoor enige objectieve aanwijzing. Wel zijn later bestelorders voor douchekoppen en metalen deuren als secundair "bewijs" voor de zgn. gaskamerfunctie aangevoerd. Daarop kom ik later gedetailleerd terug.
Er bestaat niet één "gaskamer" in ongewijzigde staat. In de punten 18 en 19 wordt bewezen dat de aan miljoenen toeristen getoonde "gaskamers" van Dachau, Auschwitz I en Mauthausen na de oorlog gebouwde vervalsingen zijn. Van andere, bijv. Stutthof (oostelijk van Gdansk) is zelfs voor de leek duidelijk dat daarin geen mensen kunnen zijn "vergast", omdat ze veel te klein zijn of duidelijk bestemd geweest voor het ontsmetten van kleding. De nooit bestaand hebbende 'gaskamer' van Sachsenhausen is eveneens een populaire bedevaartplaats. Dat is des te navranter omdat zich daar massagraven bevinden van 26.400 Duitsers die na de oorlog door de Amerikanen werden gedood en van 12.000 anderen die na de oorlog omkwamen toen de Russen in dat kamp politieke gevangenen vasthielden. Inmiddels zijn daar omvangrijke herstelwerkzaamheden gaande die alle sporen van de naoorlogse massamoorden op Duitsers zodanig zullen presenteren dat men de indruk krijgt dat het allen slachtoffers van de nazi's waren.
14. GEEN CYANIDESPOREN IN 'GASKAMERS' AUSCHWITZ
Bij het eerste proces tegen Ernst Zündel (1988) in Canada kwam onder meer de vraag aan de orde of in de "gaskamers" van Auschwitz honderdduizenden mensen "vergast" kunnen zijn. De revisionisten bestreden dat en stuurden daarom in het geheim Amerika's meest befaamde gaskamerspecialist, Fred A. Leuchter, naar het communistische Polen om monsters van plafonds en muren van de "gaskamers" te nemen en een oordeel te geven over de geschiktheid voor massavergassingen van die ruimten.
Leuchter was een excellent specialist op zijn vakgebied, maar geen chemicus. Hij was ook geen revisionist en had geen enkele politieke achtergrond. Hij verbond aan zijn medewerking één voorwaarde: als zijn bevindingen zouden aantonen dat de betreffende ruimten wél als gaskamers konden zijn gebruikt, zou hij dat ook bekendmaken. Zijn voorwaarde werd geaccepteerd en Leuchter reisde af naar Auschwitz en Majdanek.
Onder moeilijke omstandigheden en het risico lopend te worden gearresteerd, verzamelde hij in de veronderstelde "gaskamers" clandestien op diverse plaatsen monsters van wanden en plafonds. Hij hield nauwkeurig bij onder welke fysische omstandigheden, op welke plaatsen, etc. en legde dat vast op film. Ter vergelijking nam hij ook monsters in een ruimte waar de nazi's met Zyklon-B kleding enz. ontsmetten.
Terug in Amerika liet hij de monsters onderzoeken op sporen van HCN (blauwzuur) en Pruisisch blauw, een onvergankelijk residu van blauwzuur, bij een van de meest gerenommeerde chemische onderzoeksinstituten in de VS. Hij vertelde niet waar de monsters vandaan kwamen.
De resultaten waren sensationeel: de meetwaarden voor de zogenaamde gaskamers bleken van 0 tot waarden beneden de meettolerantie te liggen en die voor de ontsmettingsruimte tot 1.000 maal hoger. De in de "gaskamers" gemeten waarden waren daarmee gelijk aan die in gewone gevangenenbarakken en de minimale gemeten hoeveelheden vermoedelijk afkomstig van periodieke schoonmaak- en ontsmettingsacties.
Dat weersprak dat in de zogenaamde gaskamers enorme aantallen mensen met blauwzuurgas (Zyklon-B) zouden zijn "vergast". Leuchter schreef over zijn onderzoek een Rapport, waarin hij stelde dat deze "gaskamers" ook om andere redenen nooit als "gaskamer" hebben kunnen dienen. De conclusie van zijn Rapport:
Na bestudering van de beschikbare literatuur, onderzoek en evaluatie van de bestaande faciliteiten in Auschwitz-Birkenau en Majdanek en op basis van expertise van ontwerpcriteria, werking van gaskamerprocedures, onderzoek van crematoriumtechnologie en inspectie van moderne crematoria, heeft de auteur geen bewijzen gevonden dat een van de als gaskamer aangeduide gebouwen ooit als zodanig is gebruikt en stelt verder, dat deze faciliteiten door ontwerp en constructie onmogelijk kunnen zijn gebruikt als executiegaskamers.
De joodse aanklagers van Zündel trachtten het Leuchter's Rapport uit de processtukken te laten verwijderen. Zij hadden in zijn privégeschiedenis gewroet en ontdekt dat Leuchter zich Ir. noemde en in werkelijkheid ing was. Het lukte hen (toen) niet.
We zullen hier niet ingaan op de smerige praktijken welke joodse lobby's ter beschikking staan om hun vijanden kapot te maken. Die leidden uiteindelijk tot de zakelijke en maatschappelijke vernietiging van Leuchter. Dat is een ander verhaal.
Leuchter's resultaten werden op de bekende wijze door de joods-overheerste media eerst doodgezwegen, toen belachelijk gemaakt, daarna gecriminaliseerd en tenslotte volkomen verdraaid. Dat bleek echter niet voldoende om de impact van Leuchter's onderzoek te neutraliseren en daarom kreeg het Pools Forensisch Instituut in Krakow bij Auschwitz opdracht een contra-onderzoek te doen, met de bedoeling Leuchter's Rapport onderuit te halen. Groot was de consternatie toen de Poolse metingen Leuchter's resultaten bevestigden. Natuurlijk kon men met zo'n mededeling niet naar buiten komen, dus werd Leuchters onderzoek op een andere manier waardeloos verklaard: "Ziet u, Leuchter heeft geen gelijk, want u moet begrijpen dat door zure regen, sneeuw, etcetera, de cyanidesporen van de gaskamers in de loop der jaren natuurlijk zijn verdwenen." Een aperte leugen en meervoudige wetenschappelijke fraude. Want, zoals gespecialiseerde chemici weten, verdwijnt dit soort blauwzuursporen - net zo min als roest - door deze factoren NIET en bovendien werden in monsters die NOOIT aan weersomstandigheden waren blootgesteld (binnen het gebouw) evenmin cyanidesporen gemeten. Feiten waarvan de Poolse 'onderzoekers' uiteraard perfect op de hoogte waren.
Omdat Leuchter geen chemicus was en zijn onderzoek onder moeilijke omstandigheden plaatsvond, werden later enkele kleine onnauwkeurigheden vastgesteld, die echter aan zijn algehele conclusie niets afdoen. Leuchter komt de eer toe baanbrekend forensisch onderzoek naar "gaskamers" te hebben verricht en belangrijk te hebben bijgedragen aan het vinden van de waarheid daarover.
De briljante Duitse chemicus en revisionist Germar Rudolf verrichtte later eveneens onderzoek, een onderzoek dat vanuit chemisch-wetenschappelijk oogpunt boven elke kritiek verheven is. Het versterkte en verdiepte de conclusies van Leuchter. Rudolf rekende bovendien in zijn Rudolf Report definitief af met de frauduleuze afleidingsmanoeuvres van de Poolse chemici en anderen. Dr. Germar Rudolf noemde de frauduleuze houding van de officiële Poolse chemici, die werkten voor het Auschwitz Staatsmuseum, een van de grootste wetenschappelijke vervalsingen van de 20e eeuw.
Niettemin was er recentelijk een andere professor in de chemie die beweerde dat HCN "niet in staat is verder dan éénhonderdste millimeter in muren door te dringen" en daarom de in de "gaskamers" gemeten waarden honderdvoudig moeten worden verhoogd. Rudolf toonde uiteraard wetenschappelijk de schandelijke nonsens daarvan aan, maar iedere leek die in Auschwitz en andere kampen de ontluizingsgebouwtjes ziet, kan vaststellen dat de muren daarvan zelfs aan de buitenkant blauw zijn uitgeslagen: het HCN is van binnenuit dwars door de muur naar buiten gedrongen !
Het treurige is dat weinigen in staat zijn de leugenachtigheid van dit soort opmerkingen van onder holocaustchantage levende "vooraanstaande geleerden" te ontmaskeren. Wie alles over "gaskamers" wil weten, leze het Rudolf Report, te downloaden op http://www.vho.org/
15. GEEN CYANIDESPOREN, GEEN MASSALE VERGASSINGEN
Het feit dat in de veronderstelde "gaskamers" van Auschwitz en Majdanek (de enige kampen waarvan gezegd wordt dat daar met Zyklon-B werd "vergast") geen sporen van HCN zijn gevonden, sluit menselijkerwijs uit dat daar honderdduizenden op die wijze om het leven werden gebracht.
Is het mogelijk dat honderdduizenden mensen in gaskamers werden vergast met blauwzuurgas uit Zyklon-B, zonder dat in vloeren, muren en plafonds daarvan noemenswaardige sporen worden teruggevonden?
Het antwoord is nee. Blauwzuur (hydrocyanide of HCN) is een kleurloze vloeistof die bij een temperatuur van 25,7 ºC geleidelijk overgaat in gasvorm. Het gedraagt zich in bepaalde opzichten als water, condenseert op koelere oppervlakken en dringt dan als vloeistof in poreuze materialen zoals beton, cement, baksteen, stucwerk, voegen, enz. Dat zou net zoals vocht ook weer na korte tijd verdwijnen, ware het niet dat HCN reageert met onder andere ijzerdeeltjes (ferrocyanides) in deze bouwmaterialen en daarbij een blauwe kleurstof vormt: IJzerblauw of Pruisisch blauw. IJzer komt in grote hoeveelheden in bouwmaterialen voor; het geeft onder andere de rode kleur aan bakstenen. Pruisisch blauw is het bewijs dat deze materialen in contact zijn geweest met HCN.
Het gevormde Pruisisch blauw heeft een buitengewoon grote chemische stabiliteit, waardoor het zeer slijtvast is en onder normale omstandigheden onoplosbaar. Na honderd jaar is het nog zichtbaar in de bouwmaterialen waarin het werd gevormd; het blijft aanwezig zolang die materialen bestaan. Omdat de meeste bouwmaterialen HCN gemakkelijk opnemen zijn de muren van ontsmettingsruimten voor kleding, etc. in Auschwitz, Majdanek, Stutthof, enz. (waarin Zyklon-B werd gebruikt), niet alleen aan de binnenkant blauw, maar ook aan de buitenkant.
De omstandigheden in de "gaskamers", de gebruikte materialen, de afwezigheid van beschermende coatings, de vochtigheid, de temperatuur, de periode van de veronderstelde vergassingen, de daarvoor benodigde hoeveelheden Zyklon-B, enz. waren elk voor zich ideaal voor de vorming van Pruisisch blauw.
Dat daarvan in de veronderstelde gaskamers minder dan niets is gevonden, maakt het onmogelijk dat daar massaal mensen met Zyklon-B zijn "vergast".
9. GEEN VERGASSINGEN IN DUITSLAND
Feit is dat in geen van de in Groot-Duitsland (het zgn. Altreich) gesitueerde concentratiekampen Joden zijn "vergast", dus niet in Dachau, Bergen-Belsen, Mauthausen, Sachsenhausen, Theresiënstadt, Natzweiler, Dora, Neuengamme, Flossenbürg, Niederhage, Oranienburg, Ravensbrück, Buchenwald, Gross-Rosen, Stutthof, enz.
Dat wordt inmiddels door nagenoeg alle historici, maar ook door figuren als bijvoorbeeld Wiesenthal erkend. We gaan maar voorbij aan het feit dat tot 50 jaar na de oorlog talloze boeken, documentaires, krantenartikelen, enz. voor waar allerlei suggestieve teksten en foto's publiceerden over "vergassingen" in die kampen, en verscheidene ruimtes als "voormalige gaskamers" aan drommen goedgelovige toeristen werden getoond. Tenslotte is dit overzicht niet bedoeld om kritiek te leveren op het morele gehalte van wie dan ook.
Maar wat gebeurde er dan wel in die berucht geworden kampen als er niet werd "vergast"? Het waren werk- en strafkampen, waar behalve Joden ook politieke gevangenen, criminelen en als a-socialen beschouwde mensen voor korte of langere tijd buiten de samenleving werden gehouden. Het regime was er - zoals in alle gevangenissen in de wereld - keihard, maar niet gericht op moord. De meeste moorden en mishandelingen in deze kampen werden door gevangenen gepleegd. Ook voor de Duitse en SS-bewakers gold een keiharde discipline. Er waren klachtenspreekuren voor diefstal en mishandeling en de daders (gevangenen of bewakers) werden meedogenloos bestraft.
Een speciale afdeling (Sonder Abteilung) van het Reichskriminal Polizei Amt, onder leiding van de SS-jurist Konrad Morgen, was door Himmler speciaal belast met onderzoek naar misdaden en onregelmatigheden in alle kampen. Deze Dienst onderzocht in 1943 en 1944 800 gevallen en bracht bijna 200 SS-ers voor de rechter wegens mishandeling, moord op kampingezetenen, malversaties, plichtsverzuim, etc. Vijf kampcommandanten werden gearresteerd, waarvan er twee door de nazi's zelf ter dood werden gebracht voor misdaden tegen gevangenen (Hermann Florstedt, commandant van Majdanek en Karl Koch, commandant van Buchenwald). Het feit dat de Duitsers misdaden tegen gevangenen in de kampen niet alleen zorgvuldig onderzochten, maar ook streng bestraften, is behalve een bewijs voor het plaatsvinden van die misdaden ook een argument tegen de veronderstelde massavernietiging.
De foto's en films van afschuwelijke stapels uitgemergelde lijken en levende geraamten, voor de wereld synoniem geworden voor "de holocaust", werden voor het merendeel gemaakt in Bergen-Belsen, een kamp in Duitsland waar niet werd "vergast". Bergen-Belsen was qua verzorging en omstandigheden een voorbeeldig kamp. Pas in de laatste maanden van de oorlog werd het een hel op aarde. Vanaf 1938 gold het als een voorbeeld van hygiëne en correcte verzorging, zoals door talloze ex-gevangenen werd verklaard. Tot 10 maanden voor de bevrijding telde het kamp niet meer dan 3.500 ingezetenen. Toen in het najaar van 1944 grote groepen gevangenen uit de Oostelijke kampen (o.a. uit Auschwitz, waaronder Anne Frank, enz.) wegens het oprukken van het Rode Leger naar Bergen-Belsen werden overgebracht, liep het aantal gevangenen op tot boven de 55.000. De meesten van hen waren bij aankomst ziek en uitgeput. Commandant Kramer protesteerde bij zijn superieuren hevig tegen deze ongecontroleerde toevloed, welke zijn kamp absoluut niet aankon. Er was onvoldoende ruimte, onvoldoende medische verzorging en de toevoer van voedsel, medicijnen en water lag vrijwel stil door dag en nacht uitgevoerde Geallieerde bombardementen op wegen, bruggen, spoorlijnen en magazijnen. Ook al zouden de Duitsers hebben gewild, het was onmogelijk de gevangenen vrij te laten: velen onder hen waren gewone criminelen. Anderen anti-Duits, anti-nazi of leden aan besmettelijke ziekten. Gezonde gevangenen hadden in die oorlogsomstandigheden geen enkele plaats om naar toe te gaan. Vrijlating zou voor de gevangenen en de Duitse bevolking eveneens tot een onvoorstelbare tragedie hebben geleid en werd daarom onverantwoordelijk geacht.
In die situatie braken allerlei epidemieën uit, waardoor duizenden stierven alleen al aan tyfus. Hun door ziekte uitgemergelde lijken konden niet meer fatsoenlijk worden verbrand of begraven. In totaal stierven er in het bestaan van Bergen-Belsen tot aan de bevrijding ca. 7.000 mensen. Het overgrote deel in de laatste 7 oorlogsmaanden. Na de bevrijding stierven er onder Brits beheer nog eens 14.000.
Officiële geallieerde filmers kregen opdracht de gruwelijkheden in de kampen zo uitvoerig en afschuwelijk mogelijk in beeld te brengen om de overwonnen vijand zo duivels mogelijk af te schilderen. Daarbij werd met de waarheid niet altijd zorgvuldig omgegaan. Een getuige zag op 16 juni 1945 op een afgelegen perron in Erfurt een verzegelde en streng bewaakte trein vol gewonde, zieke, stervende en dode Duitse soldaten. Zij werden die nacht naar Buchenwald, Dachau en andere kampen vervoerd en daarna verfilmd als slachtoffers van nazigruwelen. De lijken werden in Buchenwald gedumpt, waarna de bevolking van Weimar de volgende dag gedwongen werd langs de 'slachtoffers van de nazi's' te defileren. De verfilmer van dit wereldberoemd geworden neptafereel was de later beroemde joodse Hollywoodregisseur Alfred Hitchcock, vader van een populair genre horrorfilms ('Master of Suspense'). Hij moest voor het Internationaal Militair Tribunaal de 'nazigruwelen' voor het nageslacht vastleggen. Daarmee wil niet gezegd zijn dat de gefilmde gruwelen in de Duitse kampen (en steden!) allemaal nep waren. Wel dat het vastleggen en vertonen ervan in de eerste plaats om propagandistische redenen gebeurde en niet om de waarheid te registreren.
Wat voor Bergen-Belsen gold, gold voor vrijwel alle Duitse kampen. In Dachau, Duitsland's oudste concentratiekamp (1933), verbleven in 1945 206.000 gevangenen. Gedurende de oorlogsjaren stierven er volgens officieel vastgestelde cijfers deze aantallen mensen in Dachau :
1940: 1.515 1941: 2.576 1942: 2.470 1943: 1.100 1944: 4.794 1945: 15.384
Deze cijfers laten zien dat in 1942 een daling van het aantal doden optrad en in 1943 op het veronderstelde hoogtepunt van de "holocaust" - zelfs een halvering! Eind 1944 tot 1945 woedde er een tyfusepidemie. Tweederde van de totale sterfte vond plaats in die laatste 7 oorlogsmaanden, vooral door tyfus en de Geallieerde dag-en-nacht bombardementen.
Thans wordt gesteld (buiten het grote publiek om) dat alleen "vergassingen" hebben plaatsgevonden in Poolse "vernietigingskampen": Auschwitz-Birkenau, Belzec, Sobibor en Treblinka. We zullen nog zien wat daarvan staande is gebleven, hoe overtuigend dat is en wat inmiddels stilzwijgend op de kolossale berg "holocaust-fantasie" werd gedumpt.
In het volgende punt ga ik in op het aantal joodse slachtoffers van Auschwitz, dat niet zoals generaties lang werd rondgebazuind 4 miljoen bedroeg, doch maar liefst ca. 3,5 miljoen minder.
10. AANTAL AUSCHWITZ SLACHTOFFERS GEDECIMEERD
Auschwitz was verreweg het grootste Duitse concentratiekamp. Een enorm complex van 39 kamponderdelen, waarin tussen 180.000 en 250.000 mensen verbleven. Het bestond uit 3 sectoren: het hoofdkamp Auschwitz I, Birkenau of Auschwitz II en Monowitz, Auschwitz III. Het hoofdkamp diende als verblijfplaats voor speciale groepen gevangenen, tewerkgestelden in Monowitz, agrarische projecten in de omgeving en hulpdiensten. Birkenau was het verblijfkamp voor vrouwen, kinderen, arbeidsongeschikten en zieken. Het sterftecijfer was daar het hoogst. Monowitz was een industrieel complex met tienduizenden tewerkgestelde gevangenen en Poolse burgerarbeiders; er werden talloze producten voor de Duitse oorlogsindustrie gefabriceerd, onder meer benzine uit steenkool.
De Sovjet "Bijzondere Staats Commissie voor Onderzoek naar de Misdaden van de Duits Fascistische Agressors en hun Medeplichtigen betreffende de Monsterlijke Wreedheden en Misdaden van de Duitse Regering in Auschwitz" stelde na de bevrijding van het kamp een officieel rapport samen getiteld Sovjet Oorlogsmisdadenrapport over Auschwitz dat werd ingediend bij het Internationaal Militair Tribunaal in Neurenberg (Document 008-USSR, gedateerd 6 mei 1945). Het was een van de eerste officiële rapporten waarover het IMT kwam te beschikken en geschreven door twee communistische kopstukken die eerder het frauduleuze Rapport over de massamoord bij Katyn hadden geschreven, Nicolaï en Rudenko. Nicolaï was eerst de Sovjet-hoofdaanklager bij het IMT, later rechter(!) bij hetzelfde Tribunaal.
Dit officiële Sovjet Rapport stelde dat "meer dan 4 miljoen mensen uit door Duitsland bezette landen in Auschwitz werden vermoord, veelal door vergassing direct bij aankomst." De Commissie, grotendeelssamengesteld uit communistische Joden, was onderdeel van de NKVD, Stalin's beruchte Geheime Dienst die onder leiding stond van de jood Beria.
Wat direct opvalt bij lezing van dit "Rapport" is:
- Het bevat geen enkele handtekening van een van de (zoals gesteld) 2.819 getuigen;
- Het bevat geen specificatie, bron of ander bewijs of zelfs maar aanwijzing voor het genoemde aantal van
"meer dan 4 miljoen vermoorde mensen".
- Het bevat geen enkel gegeven of bewijs over "de gaskamers".
- Bij het rapport is geen van de vele belastende documenten (of kopieën daarvan) gevoegd.
- De absolute ongeloofwaardigheid van veel van de opgevoerde misdaden (vele tienduizenden vermoord door
fenol-injecties in het hart, elektrocutie, crematies met 3-5 lijken per verbrandingskamer, dood in 3-5
minuten door Zyklon-B, 10-12.000 vergassingen/verbrandingen per dag, individuele schouwing van de 12.000
lijken vóór verbranding voor trekken van gouden tanden en kiezen, enz., enz.
Hoe onvoorstelbaar ook, dit "Rapport", bolstaand van rabiate haat en volstrekte onmogelijkheden, waaraan bovendien elke vorm van concreet bewijs ontbrak, werd tot basis voor de beschuldigingen van het IMT en de tot op de dag van vandaag verspreide Joodse Holocaust Versie. Dat was zeer eenvoudig, want in de Statuten van het IMT stond (Art. 19) "Het Tribunaal is niet gebonden aan technische vormen van bewijsvoering" en (Art. 21) "Het Tribunaal verlangt geen bewijzen van algemeen bekende feiten maar houdt daarmee wel juridisch rekening".
Vijfenveertig jaar lang heeft op gedenkstenen bij het Auschwitz-monument in 19 talen gestaan Vier miljoen mensen leden en stierven hier door de handen van de nazi-moordenaars in de jaren 1940-1945. Alle media, politieke commentatoren, professorale papegaaien, enz. strooiden deze onwaarheid 45 jaar lang in miljoenvoud over de wereld. Koningen, pausen, presidenten, miljoenen toeristen, enz. stonden in verbijstering stil bij een monument met daarop een volkomen uit de lucht gegrepen aantal slachtoffers. Daarvoor bestond eenvoudigweg geen enkel bewijs en thans weten we dat dat aantal volledig uit de duim gezogen was.
In 1990 werden de gedenkstenen vervangen door andere. Daarop staat nu "anderhalf miljoen". Op het moment dat ze werden geplaatst was echter al bekend dat het er tenminste nog 400.000 minder moesten zijn: officieel 1,1 miljoen dus. Een vermindering met maar liefst bijna 3 miljoen! Maar, de tijd staat niet stil en zegt het spreekwoord niet "Al is de Leugen nog zo snel, de Waarheid achterhaalt haar wel"? Daarom is sindsdien het aantal Auschwitz-doden door nieuwe feiten door vooraanstaande historici alweer fors verder omlaag gebracht.
Als in Auschwitz dus zeker 3 miljoen Joden minder zijn omgebracht dan 45 jaar lang door de misjpoche en haar aanhang is beweerd en degenen die dat al eerder beweerden door hen vol haat "Auschwitz-leugenaars" werden genoemd, zouden excuses en een correctie van de "6 miljoen" voor de hand hebben gelegen. Echter niets daarvan. Voor "de holocaust" gelden immers niet de wetten van de logica, maar de joodse rekenkunde en die brengt de uitkomst van elke berekening onveranderlijk op "6 miljoen". In plaats van excuses te ontvangen worden "holocaust-ontkenners" door de veinzers van "tolerantie" en "anti-haat" met nog meer haat en fanatisme vervolgd dan voorheen. Niettemin impliceert het gedaalde aantal van 1 miljoen Auschwitz-doden dat elders in bezet Europa dan 5 miljoen Joden moeten zijn vermoord. Op welke plaatsen en in welke kampen, dat moeten de apologeten van de Joodse Holocaust Versie ons echter nog uitleggen. Daar zouden we wel eens heel erg lang op kunnen wachten, want de dodenaantallen van de andere kampen zijn inmiddels ook al "officieel" fors naar beneden bijgesteld.
In 1989, na de val van het communisme, kwamen uit de toen toegankelijk geworden Moskouse archieven 46 Dodenboeken van Auschwitz tevoorschijn die werden overgedragen aan het Internationale Rode Kruis. In die Dodenboeken registreerden de nazi's pijnlijk nauwkeurig alle sterfgevallen in Auschwitz, van 27 juli 1941 tot 1 januari 1944. Ze bevatten in totaal 67.227 namen, adressen, leeftijden, beroepen, enz. van overledenen, alsmede de overlijdensdata en doodsoorzaken. Volgens bij het Internationale Rode Kruis aanwezige informatie stierven er tijdens de oorlog in Auschwitz in totaal tussen de 130.000 en 150.000 mensen. Dat spoort uitstekend met een rapport van het IRK uit 1947, die het totaal aantal omgekomen Joden (door alle doodsoorzaken) in alle Duitse concentratiekampen stelde op 357.190.
De Auschwitz Dodenboeken zijn om onduidelijke redenen niet voor onderzoek vrijgegeven, maar bekend is geworden is onder de geregistreerde overledenen zich mensen uit alle categorieën bevinden, van 4-jarige kinderen tot 90-jarigen, chronisch zieken, gehandicapten, enz. Dat preekt het beeld tegen dat zegt dat bij aankomst selectie plaatsvond waarbij kinderen en arbeidsongeschikten regelrecht en ongeregistreerd naar de "gaskamer" werden doorgezonden. Waarom hebben de communisten 45 jaar lang gezwegen als het graf over deze nauwkeurige registratie van doden in Auschwitz? Het confisqueren van deze boeken door de Russen is ook nog eens het zoveelste bewijs van de fictie dat de nazi's alle documenten en "sporen" zouden hebben vernietigd.
Auschwitz is niet alleen symbool voor menselijk lijden, het is helaas ook een monument van leugens en overdrijving.
(De volgende bijdrage gaat in op het eveneens officieel drastisch verlaagde aantal joodse slachtoffers in de andere kampen en het feit dat ondanks deze miljoenenverminderingen het aantal van "zes miljoen" niet wordt gewijzigd.)
11. AANTAL SLACHTOFFERS IN ALLE ANDERE KAMPEN EVENEENS VERMINDERD
De miljoenenoverdrijving bleef uiteraard niet beperkt tot de slachtoffers van Auschwitz, maar gold evenzeer voor de andere kampen. Dat was eenvoudig de vrucht van het na-oorlogse holocaustklimaat: alles passeert de mangel van de politiek-correcte (zelf)censuur en die verwelkomt overdrijvingen en demoniseert nuchtere waarheden.
Laten we de aantallen slachtoffers voor andere grote "vernietigingskampen" in Polen eens bezien:
De joodse establishment-historicus Pressac noemde daarvoor in 1995 nieuwe cijfers:
Chelmno: 80- 85.000 (in plaats van 150.000)
Belzec: 100-150.000 (in plaats van 550.000)
Sobibor: 30- 35.000 (in plaats van 250.000)
Treblinka: 200-250.000 (in plaats van 870.000)
Majdanek: > 100.000 (in plaats van 360.000)
Totaal: 510-620.000 in plaats van 2.180.000
Sinds de 6 miljoen van het IMT in 1946 werd vastgesteld dus een officiële daling met meer dan anderhalf miljoen (70%).
12. ONDANKS MILJOENENVERMINDERINGEN: MYTHISCH AANTAL VAN 6 MILJOEN BLIJFT
Zoals we bij punt 7 reeds aantoonden, zijn er geen bewijzen en geen aanwijzingen voor het aantal van 6 miljoen vermoorde Joden. Er is geen enkele feitelijke grond voor. Het is een mythisch en volkomen uit de lucht gegrepen getal, dat lang voordat WO II eindigde al werd genoemd. Dit kan eenvoudig worden geïllustreerd, onder andere met de cijfers van gevierde holocausthistorici. Ik beperk mij hier tot twee van de bekendsten, aan de cijfers en getallen waarvan in talloze boeken en cursussen de hele wereld wordt gerefereerd: Raul Hilberg en Lucy Dawidowicz. Volgens professor Hilberg werden er 2,67 miljoen Joden vermoord in wat wordt genoemd de "vernietigingskampen". Hilberg stelt het totaal aantal vermoorde Joden op 5,1 miljoen, zodat er buiten de kampen volgens hem 2,43 miljoen Joden werden omgebracht.
Lucy Dawidowicz vertelt een volkomen ander verhaal. Zij stelt in haar boek War Against the Jews dat er niet minder dan 5,37 miljoen Joden werden vergast in "zes moordfabrieken". Aangezien haar totaal van alle omgebrachte Joden 5,9 miljoen is, betekent dit dat er volgens haar 530.000 Joden buiten deze kampen werden omgebracht. Een verschil van 1,9 miljoen met Hilberg. Men vraagt zich af hoe het mogelijk is dat er zulke enorme verschillen bestaan in "officiële" getallen over slachtoffers, maar meer nog rijst de vraag hoe elk van deze kopstukken uit de holocaust-wetenschap" aan hun cijfers kwamen. Welke betrouwbare onderzoeken of bronnen raadpleegden zij daarvoor? Het antwoord is simpel: geen enkele !! De boeken van deze gevierde "holocaust-wetenschappers" staan bol met voetnoten over de meest triviale bijkomstigheden, maar geen van hen doet de geringste poging uit te leggen waarop hun cijfers over aantallen slachtoffers zijn gebaseerd. Als zij daarvoor al over bronnen beschikken, zijn die niet kosher en missen elke wetenschappelijke grond.
Hilberg's dodenaantal buiten de kampen is bijna vijfmaal hoger dan dat van Dawidowicz. Die "compenseert" dat door voor een kamp als Majdanek maar liefst 1,38 miljoen vermoorde Joden op te voeren, terwijl Hilberg meent dat het er 50.000 waren. Dat staat echter niet in de weg dat beiden in de academische wereld en de media worden beschouwd als "briljante holocausthistorici". Keihard is aangetoond dat sinds het beruchte IMT vonnis van 1946 het aantal omgekomen Joden in WO II tenminste met 4.560.000 moet worden verminderd
(3 miljoen voor Auschwitz en 1.560.000 voor de andere kampen).
Er blijven dan 1,5 miljoen onverklaarde vermisten over, waarvan mogelijk een groot deel is omgekomen. Een afgrijselijk en onvoorstelbaar aantal, al helemaal als men de omstandigheden waaronder dat kon gebeuren in aanmerking neemt. Van het aantal van 6 miljoen blijft echter minder dan een kwart over. Reden tot grote blijdschap voor iedereen zou men zeggen: Hoera! Er zijn 4,5 miljoen mensen minder vermoord dan we dachten.
Niet echter voor joodse belangengroepen. Zij zijn des duivels ! Bezeten van Oudtestamentische haat slepen zij elke niet-joodse Ketter voor de rechter die de moed heeft hun onbewezen metafysische getal in twijfel te trekken. Ondersteund door nieuwe wetten en snelgroeiende Afdelingen bij de Openbare Ministeries in Europese landen, Inquisition Services Departments. Die lopen zich het vuur uit de sloffen om hun belangrijkste opdrachtgevers, joodse belangengroepen en veinzers van "anti-haat" en "tolerantie", van dienst te zijn. Dankzij onze moderne Justitie heeft het begrip "Jodenvervolging" een geheel nieuwe betekenis gekregen. Het betekent nu, in 2005: vervolging door Joden van niet-Joden. Ongelooflijk maar waar, de Middeleeuwen revisited......
Wat Jean-Claude Pressac, een van de meest vooraanstaande en eerlijkste onderzoekers uit de stal van het holocaust-establishment, in zijn laatste boek over de gewraakte aantallen schreef, is niettemin van historische betekenis:
"Wat de vernietiging van de Joden betreft, moeten meerdere fundamentele gegevens grondig ter discussie worden gesteld. De [door de officiële geschiedschrijving] gehanteerde aantallen moeten volkomen worden gereviseerd. De uitdrukking "Volkerenmoord" is niet meer op haar plaats." Gelukkig voor Pressac was hij joods, anders zou deze moedige en eerlijke man, als zovele niet-Joden vóór hem in de kerker zijn terechtgekomen.
Als laatste strohalm voor hun "6 miljoen" werpen gelovigen in het mythologische getal "6 miljoen" de vraag op: Waar zijn die zes miljoen verdwenen Joden dan gebleven? Een onzuivere vraag, want het is nooit bewezen dat er 6 miljoen zijn verdwenen en bovendien wordt het aantal in die vraag daarmee verheven tot (onbewezen) maatstaf. Niemand kan echter het werkelijke aantal "verdwenen" Joden vaststellen. Dat is net zo onmogelijk als de 'verdwijning' van de 14 miljoen na de oorlog verdreven Duitsers in de communistisch geworden gebieden. Vaststaat dat er van hen tenminste 2 miljoen omkwamen. Waar de andere 12 miljoen bleven is en blijft hypothetisch omdat ook dat door de politieke en territoriale turbulenties van voor en na de oorlog nooit kon worden onderzocht. Maar is het niet net zo absurd te veronderstellen dat die 12 miljoen Duitsers overeenkomstig het ideologische gedachtengoed van de communistische Joden Beria, Ilya Ehrenburg ('Kameraden, Moordt, Moordt') en het Morgenthauplan, dus in (nooit onderzochte) Stalin-concentratiekampen zouden zijn vergast?
Inmiddels geven steeds meer aanhangers van de JHV de verdediging van het aantal 'zes miljoen' op; zij kiezen nu strategisch voor een toekomstvaster eufemisme: "zes miljoen is een symbolisch getal" zeggen zij nu.
Een politiek-strategisch getal zou eerlijker en juister zijn.
Alles wordt in het werk gesteld om te dwarsbomen dat naar het werkelijke aantal joodse slachtoffers en de wijze waarop zij omkwamen onafhankelijk onderzoek wordt verricht. Een voorbeeld daarvan is het gesloten houden van het Arolsen Archief. In het Duitse stadje Arolsen bevindt zich de weinig bekende organisatie International Tracing Service (ITS), na de oorlog door de Geallieerden opgericht met thans 400 medewerkers. Het beleid wordt bepaald door een groep van 10 landen, waaronder Israël. Het ITC beheert een archief met 47 miljoen dossiers over 17 miljoen mensen die zich in Duitse concentratie- en arbeidskampen bevonden. De toegang tot 98% van deze dossiers, die een uniek inzicht verschaffen over de werkelijke aantallen slachtoffersis verboden. Als reden wordt zestig jaar na de oorlog 'privacy' opgegeven.
Het verbod op onafhankelijk onderzoek binnen dat sleutel-archief doet vermoeden dat daar politieke en financiële belangen achter zitten. Politieke omdat de JHV in het belang van Israël en het zionisme overeind moet worden gehouden en financiële omdat de enorme schadevergoedingen en 'Wiedergutmachung' die Israël en joodse organisaties ontvangen vrijwel zeker zijn vastgesteld op grond van te hoge aannames. Sinds 1951 heeft Duitsland alleen al meer dan 62 miljard Dollar overgemaakt aan de 'Jewish Claims Congress' gevestigd in New York.
Onafhankelijke bronnen stellen dat er in het door de Nazi's bezette gebied tussen 4 en 5 miljoen Joden leefden. Daarvan zouden er 6 miljoen zijn vermoord.... Volgens de Israëlische ex-premier Netanyahu zijn er echter 5 miljoen holocaustoverlevenden die recht hebben op schadevergoeding van Duitsland.... Volgens de Duitse overheid zijn dat er 4,3 miljoen, maar niettemin.....
(Let op de treffende overeenkomst tussen het door de revisionist Sanning genoemde totaal aantal vermiste Joden in WO II van 3-600.000 en het verschil tussen het aantal aanwezige Joden en het aantal schadeclaims van overlevenden: ten hoogste 700.000).
Zionisten, joodse belangengroepen en filosemieten hebben enorme belangen bij het instandhouden van de "zes miljoen" mythe. Loslaten ervan betekent de erkenning van een monsterlijke misleiding zoals nooit eerder in de wereld vertoond. Het stelt de leugenachtigheid van de gegijzelde media en de lippendienst van de universitaire wereld onbarmhartig aan de kaak. Het maakt de tientallen miljarden door Duitsland aan Israël betaald tot een aanfluiting, de miljardenclaims aan "schadeloosstellingen", de onevenredige bevoordeling van de joodse staat door de VS, enz. Het brengt drommen politici, die met geld van hun burgers blindelings de joodse staat steunden in diskrediet. Kortom, de gevolgen van het loslaten van "zes miljoen" zijn niet te overzien en worden terecht door betrokkenen en medeplichtigen gevreesd.
Het valt daarom niet te verwachten dat het getal wordt losgelaten. Op z'n hoogst zal het steeds minder worden genoemd en langzamerhand worden vervangen door een ongevaarlijk eufemisme: "het is een symbolisch getal". Om het bedrog voor de ongeïnteresseerde massa verteerbaar te maken.....
13. GEEN CONCRETE BEWIJZEN VOOR "GASKAMERS"
Voor de veelbesproken "gaskamers", de demonische kern van de Joodse Holocaust Versie, bestaan geen concrete bewijzen. Er is niet één foto welke bewijst dat een getoonde ruimte werkelijk een "gaskamer" voor homocide was, noch foto's van onderdelen of installaties. Ook zijn er geen bouwtekeningen gevonden waarvan uit bouwwijze, inrichting of installaties rechtstreeks is af te leiden dat het om een gaskamer ging. Er zijn geen documenten gevonden welke betrekking hadden op de voorbereiding, het ontwerp, de bouw, de inrichting, onderhoud, instructies, procedures, enzovoort. Er zijn geen sporen van het gebruik van het gif in de betreffende ruimten. Er bestaat niet één "gaskamer" in originele staat. Er bestaat niet één expertiserapport dat bevestigt dat een bepaalde ruimte een gaskamer is geweest. Er is bij honderden autopsies niet één lijk gevonden waarvan kon worden aangetoond dat deze door "vergassing" werd omgebracht. Er is geen spoor van "miljoenenaantallen vergaste lijken" (tienduizenden tonnen as en beenderresten) teruggevonden. Er zijn geen restanten van installaties welke in staat zouden zijn geweest zoveel mensen te verbranden en te verassen. Geallieerde luchtfoto's vertonen geen aanwijzingen dat in Auschwitz massale vergassingen en verbrandingen plaatsvonden.
Niet voor niets daagde de Franse revisionist professor Faurisson de hele internationale wereld van pers, media en wetenschap uit: "Toon of teken mij een gaskamer". Zijn uitdaging bleef onbeantwoord. Ze bestaan niet.
Wie over 'gaskamers' en 'vergassingen' hoort spreken moet zich onmiddellijk realiseren dat voor het bestaan daarvan geen forensisch-wetenschappelijke bewijzen zijn gevonden, maar dat een veelvoud aan overtuigende forensische feiten voorhanden is die op het tegendeel wijzen. Geen van de vele getuigenissen toont overtuigend aan dat ze wél bestaan hebben. Het is steeds 'van horen zeggen', uit de tweede of derde hand. Zolang onafhankelijk wetenschappelijk onderzoek, vergelijkbaar met dat bij andere criminele feiten, niet als uitgangspunt wordt geaccepteerd, kan aan de Joodse Holocaust Versie geen geloof worden gehecht.
De enige vorm van bewijs voor "gaskamers", waarop de gehele Joodse Holocaust Versie rust, zijn mondelinge verklaringen.
Het is goed zich te realiseren dat in de hiërarchie van criminele bewijssoorten getuigenissen een ondergeschikte plaats innemen. Mondelinge en schriftelijke getuigenissen gelden niet als bewijs. Dat is maar goed ook, want anders zou een simpele mededeling van iemand dat hij u een misdaad heeft zien plegen u in de gevangenis brengen. Mondelinge of schriftelijke verklaringen zijn geen zelfstandig bewijs en moeten daarom altijd worden ondersteund met concrete forensische bewijzen. Bijvoorbeeld een moordwapen, een bewijsbaar motief, documenten, een lijk, sporen als vingerafdrukken, DNA-materiaal, enz.
Aangezien verklaringen, mondeling en schriftelijk, voor de Joodse Holocaust Versie het belangrijkste bewijsmateriaal vormen, ga ik daarop wat verder in. Ik beperk mij tot hoofdlijnen omdat dit een zeer omvangrijke materie betreft.
Over elk van onderstaande feiten zijn dikke boeken geschreven, welks inhoud we hier uiteraard niet kunnen opnemen. Niettemin geldt het onderstaande als bewezen:
1. Verklaringen zijn "getuigenissen" en die zijn - zoals elke deskundige zal beamen per definitie
onbetrouwbaar.
2. Hoe langer geleden gebeurd, hoe onbetrouwbaarder.
3. Getuigenissen over "de holocaust" werden niet zelden overheerst door (begrijpelijke) gevoelens van haat en
wraak.
4. Veelal worden onbewust zaken opgenomen van horen zeggen of zelfs verzinsels.
5. Van schriftelijke verklaringen ("bekentenissen") van belangrijke nazi-kopstukken is bewezen dat ze zijn
verkregen na ernstige lichamelijke en psychische folteringen.
6. Onder foltering kan men iemand alles laten bekennen.
7. Er is niet één betrouwbare getuige geweest die aannemelijk heeft gemaakt dat hij met eigen ogen een
"gaskamer" heeft gezien.
8. Talloze getuigenissen blijken onwaarheden, tegenstrijdigheden en onmogelijkheden te bevatten.
Höß, (Höss) de gevangengenomen commandant van Auschwitz, tekende een verklaring waarin stond dat tijdens zijn bewind er 2.500.000 Joden waren vergast. Later zei hij daarover: "Ik heb geen idee wat er in die verklaring staat en ook niet dat ik hem heb getekend. De (gedwongen) alcohol en de zweep waren teveel voor me . . ."
Shmuel Krakowski, archivaris van het Yad Vashem Holocaustmuseum in Israël, stelde dat is bewezen dat meer dan 10.000(!) getuigenissen van ooggetuigen van Duitse gruweldaden vals zijn.
Voor de veronderstelde "gaskamers" ontbreekt zoals gezegd concreet forensisch bewijs. Dat is uiterst vreemd, want de ruimten en gebouwen waarin het allemaal zou zijn gebeurd, bestaan voor een groot gedeelte nog steeds. Nog vreemder is dat naar die overblijfselen van wat wordt verondersteld de omvangrijkste en meest gruwelijke massamoord uit de geschiedenis der mensheid te zijn geweest, door de verspreiders ervan nooit forensisch onderzoek is gedaan. Voorstellen in de loop der jaren door anderen gedaan om onderzoek te laten verrichten, verdwenen in de doofpot.
Zo was de situatie tot 1989, toen revisionisten besloten zelf onderzoek uit te voeren naar de overblijfselen van de "gaskamers" van Auschwitz-Birkenau en Majdanek. De resultaten toonden aan dat in de veronderstelde "gaskamers" geen sporen van het onvergaanbare Pruisisch blauw, een residu van blauwzuurgas, aanwezig waren, een bewijs dat daar niet massaal mensen kunnen zijn vergast. Dit afgezien van nog talloze andere omstandigheden welke die ruimten daarvoor als absoluut ongeschikt kenmerken. (Het volgende punt gaat daar uitvoerig op in).
Concrete forensische bewijzen voor "de gaskamers" zijn er dus niet; sterker nog, onderzoek toont aan dat deze ruimten onmogelijk als zodanig kunnen hebben gediend.
Bij de bevrijding van Auschwitz door de Russen in januari 1945, viel onder meer het complete archief van de Bau-abteilung van het kamp ongeschonden in hun handen. Holocaust-coryfee Van Pelt stelt dat de nazi's "vergeten" waren het te vernietigen. Het archief bevatte onder meer vele tienduizenden documenten en tekeningen over ontwerp, bouw, uitbreidingen, reparaties, installaties, enz. van alle gebouwen in en rond het gigantische kamp. Ook alle tekeningen van ruimten die nu als "gaskamers" bekend staan bevinden zich daaronder.
Geen van die tekeningen droeg het stempel "Geheim". Holocaustprofessor Van Pelt, een knap illusionist, zegt daarover: Het was zo geheim dat niemand mocht weten dat het geheim was en daarom werd het niet geheim gehouden.... Uit geen van de tekeningen blijkt dat het om "gaskamers" gaat. Ook geen van de andere documenten geeft daarvoor enige objectieve aanwijzing. Wel zijn later bestelorders voor douchekoppen en metalen deuren als secundair "bewijs" voor de zgn. gaskamerfunctie aangevoerd. Daarop kom ik later gedetailleerd terug.
Er bestaat niet één "gaskamer" in ongewijzigde staat. In de punten 18 en 19 wordt bewezen dat de aan miljoenen toeristen getoonde "gaskamers" van Dachau, Auschwitz I en Mauthausen na de oorlog gebouwde vervalsingen zijn. Van andere, bijv. Stutthof (oostelijk van Gdansk) is zelfs voor de leek duidelijk dat daarin geen mensen kunnen zijn "vergast", omdat ze veel te klein zijn of duidelijk bestemd geweest voor het ontsmetten van kleding. De nooit bestaand hebbende 'gaskamer' van Sachsenhausen is eveneens een populaire bedevaartplaats. Dat is des te navranter omdat zich daar massagraven bevinden van 26.400 Duitsers die na de oorlog door de Amerikanen werden gedood en van 12.000 anderen die na de oorlog omkwamen toen de Russen in dat kamp politieke gevangenen vasthielden. Inmiddels zijn daar omvangrijke herstelwerkzaamheden gaande die alle sporen van de naoorlogse massamoorden op Duitsers zodanig zullen presenteren dat men de indruk krijgt dat het allen slachtoffers van de nazi's waren.
14. GEEN CYANIDESPOREN IN 'GASKAMERS' AUSCHWITZ
Bij het eerste proces tegen Ernst Zündel (1988) in Canada kwam onder meer de vraag aan de orde of in de "gaskamers" van Auschwitz honderdduizenden mensen "vergast" kunnen zijn. De revisionisten bestreden dat en stuurden daarom in het geheim Amerika's meest befaamde gaskamerspecialist, Fred A. Leuchter, naar het communistische Polen om monsters van plafonds en muren van de "gaskamers" te nemen en een oordeel te geven over de geschiktheid voor massavergassingen van die ruimten.
Leuchter was een excellent specialist op zijn vakgebied, maar geen chemicus. Hij was ook geen revisionist en had geen enkele politieke achtergrond. Hij verbond aan zijn medewerking één voorwaarde: als zijn bevindingen zouden aantonen dat de betreffende ruimten wél als gaskamers konden zijn gebruikt, zou hij dat ook bekendmaken. Zijn voorwaarde werd geaccepteerd en Leuchter reisde af naar Auschwitz en Majdanek.
Onder moeilijke omstandigheden en het risico lopend te worden gearresteerd, verzamelde hij in de veronderstelde "gaskamers" clandestien op diverse plaatsen monsters van wanden en plafonds. Hij hield nauwkeurig bij onder welke fysische omstandigheden, op welke plaatsen, etc. en legde dat vast op film. Ter vergelijking nam hij ook monsters in een ruimte waar de nazi's met Zyklon-B kleding enz. ontsmetten.
Terug in Amerika liet hij de monsters onderzoeken op sporen van HCN (blauwzuur) en Pruisisch blauw, een onvergankelijk residu van blauwzuur, bij een van de meest gerenommeerde chemische onderzoeksinstituten in de VS. Hij vertelde niet waar de monsters vandaan kwamen.
De resultaten waren sensationeel: de meetwaarden voor de zogenaamde gaskamers bleken van 0 tot waarden beneden de meettolerantie te liggen en die voor de ontsmettingsruimte tot 1.000 maal hoger. De in de "gaskamers" gemeten waarden waren daarmee gelijk aan die in gewone gevangenenbarakken en de minimale gemeten hoeveelheden vermoedelijk afkomstig van periodieke schoonmaak- en ontsmettingsacties.
Dat weersprak dat in de zogenaamde gaskamers enorme aantallen mensen met blauwzuurgas (Zyklon-B) zouden zijn "vergast". Leuchter schreef over zijn onderzoek een Rapport, waarin hij stelde dat deze "gaskamers" ook om andere redenen nooit als "gaskamer" hebben kunnen dienen. De conclusie van zijn Rapport:
Na bestudering van de beschikbare literatuur, onderzoek en evaluatie van de bestaande faciliteiten in Auschwitz-Birkenau en Majdanek en op basis van expertise van ontwerpcriteria, werking van gaskamerprocedures, onderzoek van crematoriumtechnologie en inspectie van moderne crematoria, heeft de auteur geen bewijzen gevonden dat een van de als gaskamer aangeduide gebouwen ooit als zodanig is gebruikt en stelt verder, dat deze faciliteiten door ontwerp en constructie onmogelijk kunnen zijn gebruikt als executiegaskamers.
De joodse aanklagers van Zündel trachtten het Leuchter's Rapport uit de processtukken te laten verwijderen. Zij hadden in zijn privégeschiedenis gewroet en ontdekt dat Leuchter zich Ir. noemde en in werkelijkheid ing was. Het lukte hen (toen) niet.
We zullen hier niet ingaan op de smerige praktijken welke joodse lobby's ter beschikking staan om hun vijanden kapot te maken. Die leidden uiteindelijk tot de zakelijke en maatschappelijke vernietiging van Leuchter. Dat is een ander verhaal.
Leuchter's resultaten werden op de bekende wijze door de joods-overheerste media eerst doodgezwegen, toen belachelijk gemaakt, daarna gecriminaliseerd en tenslotte volkomen verdraaid. Dat bleek echter niet voldoende om de impact van Leuchter's onderzoek te neutraliseren en daarom kreeg het Pools Forensisch Instituut in Krakow bij Auschwitz opdracht een contra-onderzoek te doen, met de bedoeling Leuchter's Rapport onderuit te halen. Groot was de consternatie toen de Poolse metingen Leuchter's resultaten bevestigden. Natuurlijk kon men met zo'n mededeling niet naar buiten komen, dus werd Leuchters onderzoek op een andere manier waardeloos verklaard: "Ziet u, Leuchter heeft geen gelijk, want u moet begrijpen dat door zure regen, sneeuw, etcetera, de cyanidesporen van de gaskamers in de loop der jaren natuurlijk zijn verdwenen." Een aperte leugen en meervoudige wetenschappelijke fraude. Want, zoals gespecialiseerde chemici weten, verdwijnt dit soort blauwzuursporen - net zo min als roest - door deze factoren NIET en bovendien werden in monsters die NOOIT aan weersomstandigheden waren blootgesteld (binnen het gebouw) evenmin cyanidesporen gemeten. Feiten waarvan de Poolse 'onderzoekers' uiteraard perfect op de hoogte waren.
Omdat Leuchter geen chemicus was en zijn onderzoek onder moeilijke omstandigheden plaatsvond, werden later enkele kleine onnauwkeurigheden vastgesteld, die echter aan zijn algehele conclusie niets afdoen. Leuchter komt de eer toe baanbrekend forensisch onderzoek naar "gaskamers" te hebben verricht en belangrijk te hebben bijgedragen aan het vinden van de waarheid daarover.
De briljante Duitse chemicus en revisionist Germar Rudolf verrichtte later eveneens onderzoek, een onderzoek dat vanuit chemisch-wetenschappelijk oogpunt boven elke kritiek verheven is. Het versterkte en verdiepte de conclusies van Leuchter. Rudolf rekende bovendien in zijn Rudolf Report definitief af met de frauduleuze afleidingsmanoeuvres van de Poolse chemici en anderen. Dr. Germar Rudolf noemde de frauduleuze houding van de officiële Poolse chemici, die werkten voor het Auschwitz Staatsmuseum, een van de grootste wetenschappelijke vervalsingen van de 20e eeuw.
Niettemin was er recentelijk een andere professor in de chemie die beweerde dat HCN "niet in staat is verder dan éénhonderdste millimeter in muren door te dringen" en daarom de in de "gaskamers" gemeten waarden honderdvoudig moeten worden verhoogd. Rudolf toonde uiteraard wetenschappelijk de schandelijke nonsens daarvan aan, maar iedere leek die in Auschwitz en andere kampen de ontluizingsgebouwtjes ziet, kan vaststellen dat de muren daarvan zelfs aan de buitenkant blauw zijn uitgeslagen: het HCN is van binnenuit dwars door de muur naar buiten gedrongen !
Het treurige is dat weinigen in staat zijn de leugenachtigheid van dit soort opmerkingen van onder holocaustchantage levende "vooraanstaande geleerden" te ontmaskeren. Wie alles over "gaskamers" wil weten, leze het Rudolf Report, te downloaden op http://www.vho.org/
15. GEEN CYANIDESPOREN, GEEN MASSALE VERGASSINGEN
Het feit dat in de veronderstelde "gaskamers" van Auschwitz en Majdanek (de enige kampen waarvan gezegd wordt dat daar met Zyklon-B werd "vergast") geen sporen van HCN zijn gevonden, sluit menselijkerwijs uit dat daar honderdduizenden op die wijze om het leven werden gebracht.
Is het mogelijk dat honderdduizenden mensen in gaskamers werden vergast met blauwzuurgas uit Zyklon-B, zonder dat in vloeren, muren en plafonds daarvan noemenswaardige sporen worden teruggevonden?
Het antwoord is nee. Blauwzuur (hydrocyanide of HCN) is een kleurloze vloeistof die bij een temperatuur van 25,7 ºC geleidelijk overgaat in gasvorm. Het gedraagt zich in bepaalde opzichten als water, condenseert op koelere oppervlakken en dringt dan als vloeistof in poreuze materialen zoals beton, cement, baksteen, stucwerk, voegen, enz. Dat zou net zoals vocht ook weer na korte tijd verdwijnen, ware het niet dat HCN reageert met onder andere ijzerdeeltjes (ferrocyanides) in deze bouwmaterialen en daarbij een blauwe kleurstof vormt: IJzerblauw of Pruisisch blauw. IJzer komt in grote hoeveelheden in bouwmaterialen voor; het geeft onder andere de rode kleur aan bakstenen. Pruisisch blauw is het bewijs dat deze materialen in contact zijn geweest met HCN.
Het gevormde Pruisisch blauw heeft een buitengewoon grote chemische stabiliteit, waardoor het zeer slijtvast is en onder normale omstandigheden onoplosbaar. Na honderd jaar is het nog zichtbaar in de bouwmaterialen waarin het werd gevormd; het blijft aanwezig zolang die materialen bestaan. Omdat de meeste bouwmaterialen HCN gemakkelijk opnemen zijn de muren van ontsmettingsruimten voor kleding, etc. in Auschwitz, Majdanek, Stutthof, enz. (waarin Zyklon-B werd gebruikt), niet alleen aan de binnenkant blauw, maar ook aan de buitenkant.
De omstandigheden in de "gaskamers", de gebruikte materialen, de afwezigheid van beschermende coatings, de vochtigheid, de temperatuur, de periode van de veronderstelde vergassingen, de daarvoor benodigde hoeveelheden Zyklon-B, enz. waren elk voor zich ideaal voor de vorming van Pruisisch blauw.
Dat daarvan in de veronderstelde gaskamers minder dan niets is gevonden, maakt het onmogelijk dat daar massaal mensen met Zyklon-B zijn "vergast".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten